‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Veraf – dichtbij
Eerst maar even die titel boven dit stukje verklaren. Vaak gaan zaken je pas echt bezig houden als ze dichtbij komen. Neem oorlogen. Je mag aannemen dat elk normaal denkend mens het niemand ter wereld gunt dat hij of zij gebukt gaat onder oorlog en geweld. Maar ach, het is nog altijd veraf, nietwaar? Als de dreiging groter wordt dat ook wij hier in zo’n situatie terecht kunnen komen, gaat het ons al wat meer bezig houden. En komen we echt in die situatie terecht, dan gaat het ons leven totaal beheersen. Vraag het maar aan de Meijelnaren die de Tweede Wereldoorlog aan den lijve hebben meegemaakt. Voortdurend lag ons dorp hevig onder vuur en moesten de mensen vrezen voor hun leven.
Dat veraf en dichtbij geldt echter ook voor zaken die nou niet direct levensbedreigend hoeven te zijn. Neem nu zo’n toekomstverwachting voor de kerk als onlangs door onze bisschop op de Bisdomdag op Rolduc is uitgesproken. Onze kerk gaat momenteel door een diep dal en iedereen die denkt dat het over 10 jaar anders zal zijn, komt bedrogen uit, waarschuwde Frans Wiertz. En: de toch al weinige priesters – zo ging de bisschop verder – moeten misschien zelfs aan een bijbaantje gaan denken omdat bij vele parochies de komende jaren de bodem van de kas in zicht komt. En het wordt een grote vraag of die ineen schrompelende geloofsgemeenschappen er nog wel in slagen hun plaatselijke kerk – letterlijk – overeind te houden. Als ik dat projecteer op de Meijelse situatie, dan laat zo’n verhaal me natuurlijk niet koud. Dan komt het verhaal wel heel erg dichtbij. Dan is het niet meer een zaak van de wereldkerk of het bisdom, maar van ons, van u en mij! Ik zal het toch niet moeten meemaken dat die markante kerk uit ons dorpshart gaat verdwijnen? Dat er na zoveel eeuwen op die plek geen kerk meer zal staan! Dat de ziel uit ons dorp verdwijnt?
De vorige kathedraal werd in september ’44 door Duits oorlogsgeweld totaal verwoest. In 1955 – elf jaar later – stond deze nieuwe kerk er. Ook ik weet natuurlijk heel best dat inmiddels heel wat dorsgenoten weinig of niets meer hebben met het geloof. Maar ik weet eigenlijk wel zeker dat ook deze mensen het nooit zover laten komen dat die ‘nieuwe’ kerk – gebouwd is met dubbeltjes en kwartjes van hun eigen ouders en grootouders – uit ons dorpshart gaat verdwijnen. Ik geloof er ‘heilig’ in dat als het nodig is jong en oud , gelovig en ongelovig in actie komt om dit markante gebouw – onze kathedraal van de Peel – voor ons dorp te behouden.
Mat
