‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
‘Narrig’
Vooraf: in ‘Nao de Hòmmis’ van zondag j.l. spreken de mannen aan de tafel over het net opgerichte Meijelse Carnavalsgenòtsjap, en vooral over de gekozen naam:
‘Medelo Narragoniam’. Zij vragen keplaon Roger dat eens uit te leggen in de column, want “die heeft toch ook wel Grieks en Latijn gehad”…
‘Narragoniam’ is een Latijns woord, zoals ‘Utopia’ Grieks is: Een stukje Paradijs, op aarde. Maar: Waar, vind je dat (stukje Geluk; die ‘Zaligheid’?). Volgens het nieuwe Genòtsjap en ook de stichting ‘Peelport’ én ons Dorpsoverleg én de Heemkundevereniging ligt het Geluk in de Peel; in ‘Medelo’, Meijel(Méél). Zoals ook nog de vorige keer in deze Column persoonlijk beschreven door Mat. En Hoe, zou het daar –ook onderling- aan toe gaan? “Plezierig”. Op de manier, zoals over het Dorp (‘Deurep’, zeg maar liever) volgende maand wordt verhaald in de Méélse Revue; of zoals het is in de dagen van Carnaval (wat een latijns woord is), de Vastelaovend, in het Kieveloeët-Rijk.
Een bijzonder moment daarbij is altijd, direct na de viering samen in de kerk als zinderende ‘Kathedraal van de Peel’: de Sleutel-overdracht van het Narren-rijk (want dat is de precieze vertaling van het latijnse woord ‘Narragoniam’). De Prins, moet aan de gewone gekozen gezagsdragers, de volksvertegenwoordigers (zij, die naar de ‘narrige’ mening van sommige lokale media in ’t Krèntje doorgaans voor ‘Sinterklaas spelen’) laten zien dat hij dit buitengewoon kan. Met wethouders die dan Mééls protte en de Prins die zijn beleidsplannen serieuzer verdedigd, en vooral respectvoller, dan bijvoorbeeld Amerikaanse presidentskandidaten op het tv-scherm in de reële wereld. Het wapenbeeld van Meijel, met de kindjes in de houten ton (de ‘buut’) – het logo van het Genòtsjap- werd bijvoorbeeld een paar jaar geleden op die manier in d’n Binger zo Werkelijkheid, en was geen Utopie (die polonaise, een vreugdedans van iedereen samen met elkaar, de ‘rijen gesloten’ in politieke termen, is er echt geweest). De (hof)nar, ook wel Joker, is dus wezenlijk belangrijk. Dat weten alle Méélse mensen die vroeger, of nu, samen kaarten. Dat weet de politicus. En dat weet dus ook het nieuw opgerichte Genòtsjap. In Narragoniam drinke men ‘bier van hier’; de gebruikelijke sigaar daarbij is, met de naam ‘Hofnar’, in spreekwoordelijke rook opgegaan. En, serieus gezegd, is de taak van ‘nar’ in onze wereld de naarstig op zoek is naar echtheid, van ‘kardinale’ betekenis. Dit alles mogen we dus ook in het achterhoofd houden, als we Paus Franciscus op het eerste oog ‘de nar zien uithangen’: Als hij een rode neus opzet op het Sint-Pietersplein, bij het huwelijk van 2 Cliniclowns-supporters die doodzieke kinderen in ziekenhuizen proberen te ontspannen. Als hij zich laat interviewen door een straatkrantverkoper, terwijl hij de BBC’s en de CNN’s van deze wereld op afstand houdt. Als hij het opneemt voor vluchtelingen en mensen die ‘niet gewenst zijn’, wanneer hij zelf bij een vergadering in het Europarlement daar hen als ‘pauzenummer’ en een soort ‘hofnar’ is uitgenodigd. Of globaal voor het milieu over de hele wereld, in de Senaat bij het Amerikaanse Staatsbezoek en de VN. En daarover helderheid ‘schept’, bij de eerstbetrokkenen. De heersers reageren soms korzelig – waar bemoeit die zich mee? – en de meesten van ons zullen in die gevallen nog applaudisseren voor zijn ‘strapatsen’. Maar: wat als hij ons een spiegel voorhoudt? Of, met Kerstmis zijn eigen naaste kardinalen? En als je het nog goed leest ook alle priesters, en eigenlijk iedereen. Niets is zo wispelturig als de reactie, voor de ‘nar’. “Wee de mens”, die niet meer lachen kan – die neemt zichzelf te serieus; Én, die neemt de echte betekenis van de ‘nar’ niet serieus genoeg…
Roger
