‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Kleintje Peelgeluk
We zetten deze zaterdag koers richting Zaanstad (met 150.000 inwoners de 16e stad van het land) voor een bezoek aan oud-collega Arthur en zijn vrouw Carla. Vanwege steeds grotere artrose-problemen van Carla hebben ze besloten hun eengezinswoning in het nabije Wormer te verruilen voor een appartement in Zaanstad. We gaan dus hun nieuwe appartement bewonderen. Voor het overige zien we elkaar na onze pensionering nog eenmaal per jaar. In een wat dolle bui hebben we met enkele oud-collega’s ooit eens besloten om elkaar eenmaal per jaar te blijven ontmoeten. Wij – oud-vakbondsmannen – koken die dag – voor onze vrouwen. Een klein “goedmakertje” voor het feit, dat ze een groot deel van hun leven de avonden alleen moesten doorbrengen, omdat manlief onderweg was voor de bond.
Maar nu dus zijn we onderweg om deelgenoot te worden van het nieuwe geluk van Arthur en zijn Carla. Want zoveel is ons wel uit het mailverkeer gebleken: ze zijn heel blij met hun nieuwe plekje. Rond Eindhoven en Den Bosch is het nog vrij rustig op de autobaan. Bij Utrecht wordt het al drukker, maar dan wacht Amsterdam nog. Links en rechts schiet verkeer voorbij; auto’s voegen in en uit. Onze navigatie geeft het ene moment aan, dat we links moeten aanhouden, dan weer rechts. Hier een oprit nemen en daar weer een afrit. Maar Zaanstad komt in zicht. In zicht ja, want op de ringweg is het verkeer helemaal vastgelopen. Je zult dit maar elke dag moeten meemaken! Wat later als gepland bellen we bij onze vrienden aan. Na een hartelijke begroeting en nog voor de koffie bewonderen we hun nieuwe onderkomen. Een mooi appartement met een prachtig terras aan de oever van de Zaan! Carla’s ogen maken het duidelijk: dit is Zaans geluk voor elke rechtgeaarde Zaankanter! We hebben elkaar ook ditmaal veel te vertellen; de tijd vliegt om. Maar ik wil wel op tijd vertrekken. Ik neem de rondingen bij Amsterdam en Utrecht toch het liefst bij daglicht en niet als het avond is. De autobaan bij Amsterdam is nu goed vol; veel dagjesmensen verlaten blijkbaar de stad om hun eigen dorp weer op te zoeken. Bij Utrecht is het niet anders. Het is constant opletten geblazen. En ook nu weer is het rond Den Bosch en Eindhoven rustiger. Ik merk dat ik zelf ook rustiger word. Ook aan Jacqueline merk ik, dat ze het prettig vindt dat de reis er bijna opzit. Als we bij Asten de rotonde nemen richting Meijel, vermengt die rust zich met blijdschap. En als we Heusden achter ons gelaten hebben en langs de rand van de Peel ‘scheren’ weet ik het zeker. Hier hoor ik thuis. Ik gun Carla en Arthur van harte hun Zaans geluk. Ons geluk ligt hier aan de rand van de Peel. Dat hebben we vandaag weer heel sterk mogen ervaren!
Mat
