‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Godgeklaagd
Aardbevingen en orkanen; overstromingen en tsunami’s; lawines en langdurige droogte. De geschiedenis leert ons, dat het iets van alle tijden is. Het verschil met vroeger is in ieder geval wel, dat berichten over al deze natuurrampen tegenwoordig via de media heel snel bij ons binnenkomen. We worden bijna ooggetuigen. En gelukkig trekken velen van ons telkens weer de beurs om het leed van de slachtoffers te verzachten. Al moeten we eerlijk zijn: we eten er geen boterham minder om en we hoeven er ons glaasje niet voor te laten staan. In dat opzicht moeten we ons dan ook weer niet te stevig op de borst roffelen. Maar met zijn allen brengen we gelukkig steeds weer een fors bedrag bij elkaar om het leed te verzachten, hoewel een niet onbelangrijk deel van het geld de allerarmsten die helemaal niets meer hebben, nooit bereikt!
Eenzelfde beeld zagen we destijds, toen we jaren geleden in het rijke Westen wel eens een einde zouden maken aan de honger in Afrika. Wij hadden hier immers toch voedsel in overvloed. Massaal gingen meel, maïs, melkpoeder ,bonen, enz naar die arme drommels daar. Want, och ja, we produceerden hier toch veel meer dan we nodig hadden en zo raakten onze pakhuizen ook weer eens leeg. En die voedselstromen bleven lang intact, ook toen er voor betaald moest worden door de Afrikanen. En die arme Afrikaanse boer kon in het geheel niet concurreren met die rijke westerse boer. Afrika werd armer en het toch al rijke Westen rijker. Goed, een handvol dictators, handige zakenlieden en hun trawanten uitgezonderd. Hetzelfde beeld, dat we zagen en zien bij natuurrampen. Maar dat maakt het voor die arme Afrikaan daarom niet minder erg. Een ommekeer is alleen mogelijk, als we de mensen daar juist helpen hun eigen voedselproductie sterk te verhogen. En daarbij is de inzet van onze westerse ’’knowhow ’’ onontbeerlijk. En dat geldt evenzeer op terreinen als onderwijs, gezondheidszorg, geboortebeperking, vrouwenrechten en nog wat meer van dat soort zaken. Het is mijn vaste overtuiging: alleen zó bieden wij de armste op onze wereld werkelijk uitzicht op een betere toekomst. En elke dag, dat we hier langer mee wachten, verdwijnt de oplossing weer twee dagen langer uit het zicht…..
Is het eigenlijk niet Godgeklaagd?!
Huub
