‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
De toekomst
Behoort het tot de taak van de overheid – in het onderhavige geval het gemeentebestuur van Peel en Maas – om te waken over het behoud van de kerkgebouwen in deze gemeente? In de laatste raadsvergadering bleek dat je daar een aardig robbertje over kunt (bek)vechten. De discussie hierover lam slaan met een beroep op het beginsel van scheiding tussen kerk en staat is naar mijn idee veel te kort door de bocht. Ja, zelfs volstrekt onjuist. Prima dat kerk en staat over en weer geen zeggenschap hebben over de inrichting en vormgeving van hun instituties. En ik vind het daarenboven prima dat de macht van de kerk in het maatschappelijk leven sterk is teruggedrongen. Dat mijnheer pastoor in de jaren 50 en 60 nog meebepaalde of iemand wel in dienst genomen mocht worden, was natuurlijk van de zotte!
Maar dat laat natuurlijk onverlet dat er zich bijzondere omstandigheden kunnen voordoen die het subsidiëren van onderhoud aan kerkgebouwen rechtvaardigen. Dat is zelfs in de wet zo geregeld. Met die vaststelling breng je de steeds verdergaande (letterlijke) leegloop van de kerken overigens niet tot stilstand en het ontslaat bisdom en kerkbesturen al helemaal niet van de plicht om met geloofsgemeenschappen in discussie te gaan over de toekomst. En bij het ontwikkelen van een visie op de toekomst behoren ook al die gebouwen die nog maar een paar uur per week door een zeer beperkt aantal mensen (behoudens bij uitvaarten) bezocht worden. Voorwaar geen makkelijke discussie met mogelijk pijnlijke keuzes als gevolg.
Eerst als die discussies gevoerd zijn, breekt het moment aan dat kerk (bisdom en kerkbesturen) en staat (provincie en gemeentebesturen) om tafel gaan zitten welke financiële bijdrage de staat kan/moet leveren om kerkelijke monumenten en mogelijk andere markante kerkgebouwen voor (verder) verval te behoeden.
Dus eerst als kerk de noodzakelijke keuzes maken en dan bij de ander (de staat) aankloppen om te helpen deze keuzes te realiseren. Dat die ander dan zijn voorwaarden stelt en de definitieve keuzes mogelijk alsnog beïnvloed, behoort bij het ‘spel’ en is zelfs de plicht van de andere partij. Het grote goed van het beginsel van scheiding tussen kerk en staat mag deze noodzakelijke dialoog niet in de weg staan. Bij staat en kerk dient het belang van de betrokken mensen voorop te staan, ook al was dat in het verleden wel eens anders!
Huub
