‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Heilig jaar
Vanwege de afsluiting van het Tweede Vaticaanse Concilie 50 jaar geleden is 2016 door Paus Franciscus uitgeroepen als Heilig Jaar. Doorgaans wordt er om de 25 jaar een Heilig Jaar afgekondigd; de laatste was in 2000. Met recht mag dus gesproken worden van een Bijzonder Heilig jaar. De opening van het Jubeljaar ging gepaard met een heleboel rituelen, waaronder de opening van de heilige deur van de Sint Pieter in Rome op 8 december. En in de slipstream daarvan volgden een heleboel andere ‘heilige deuren’, waaronder die van de kathedraal van Roermond.
Het mag dan symbolisch een aardig gebaar zijn, maar naar mijn idee zijn al die ‘katholieke’ deuren na afloop van dat Concilie in 1975 weer met een stevige klap in het slot gevallen. Daar hebben in ons land de kardinalen Simonis en Eijk en onze eigen bisschop Gijsen een aardige bijdrage aan geleverd. Of misschien moet je zeggen: ze hebben eerst de luiken weer gesloten, vervolgens de deuren geopend en toen de mensen waren weggestroomd de zaak in het slot gegooid. Met het openen van wat heilige deuren lossen we dit probleem niet op! Maar… nieuwe kansen kunnen soms in een klein hoekje zitten. In de mooie flyer over barmhartigheid – het thema van dit Heilig Jaar – lees ik dat God nooit moe wordt de deur van zijn hart wijd open te zetten. Franciscus heeft intussen wel laten zien dat ook hij een groot hart heeft. Als nu toch kardinalen en bisschoppen zijn voorbeeld zouden volgen en eind 2016 die heilige en andere deuren eens open laten staan en de luiken van de kerk weer opengooien, dan liggen hier toch kansen. Maar het zal wel ijdele hoop zijn. De droom van de abt van Berne Heeswijk – Denis Hendrickx – zal wel een droom blijven: “Een kerk van onderop opgebouwd en niet van boven af. In die kerk zijn niet alleen priesters leiders, maar alle mannen en vrouwen met leiderskwaliteiten”. Dan blijft een priester die van de trap valt weliswaar een groot persoonlijk drama, maar hoeft dit geen parochies meer voor langere tijd (verder) te ontregelen.
Laat ieder van ons – op zijn of haar plek – in navolging van paus Franciscus – barmhartigheid tonen, mededogen met mensen die in de problemen zitten. Of het nu gaat om vluchtelingen, mensen die aangewezen zijn op de voedselbank of mensen die in onze kerk niet voor ‘vol’ meetellen omdat ze homoseksueel zijn of voor een tweede keer getrouwd , of voorbehoedsmiddelen gebruiken. Met dat thema rond dit Heilig Jaar heb ik wat; met de schijnheiligheid daar omheen des te minder.
Huub
