‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Deutsche Omi
Na het overlijden van opa’s eerste vrouw, ontmoette opa een Duitse ‘Frau’, met wie hij hertrouwde en dus had ‘Huubke’ vanaf dat moment eine Deutsche Omi. Naar ik later begreep, riep die situatie binnen de familie nogal wat weerstand op. Opa had trouwens altijd wat met Duitsers gehad. Zo verhandelde hij in de oorlog alles wat maar te verhandelen was met die Duitsers, waaronder paarden. Paarden, die het Duitse leger hard nodig had. Daar wrong natuurlijk ook de schoen bij menig familielid. Maar goed, dat die gesteldheid op de Oosterburen uiteindelijk leidde naar ‘eine deutsche Geliebte’,was achteraf gezien dus niet zo vreemd. Omi was overigens een aardig mens. Wel verhaspelde ze de Duitse taal met opa’s dialect en dat kon leiden tot zeer vreemde woorden en kromme zinnen. Opa maalde daar niet om: als rasechte Egchelnaar bleef hij zijn dialect tot aan zijn dood trouw.
Ik heb ook wel vaker als privéchauffeur van Omi moeten aantreden. Dat zat zo: Toen ik 18 was, mocht ik van mijn ouders het rijbewijs gaan halen. Na 22 lessen en 2 examens had ik ‘het briefje’ te pakken en was ik toe aan mijn eerste auto. Mijn ouders verstrekten een lening en mijn eerste Opel Kadet was een feit. ‘Ein guter Wagen!’, aldus Omi. De lening van mijn ouders werd niet direct door gulheid ingegeven, maar er stond vanaf nu eigenlijk een taxi voor de deur, die – met zoon Huub achter het stuur – mijn ouders naar de familie bracht, die elders woonde. Ook haalde ik regelmatig opa en Omi op in Egchel om de familiebanden te versterken… Opa maakte op een dag een lelijke val, die ervoor zorgde dat hij geruime tijd in het ziekenhuis in Venlo belandde. En vanaf dat moment was ik Omi’s privéchauffeur. Opa lag in het oude St. Josephziekenhuis in het stadsdeel Genooi. In deze oude volksbuurt waren een paar straten, waar ’s avonds enige dames achter de rode lampjes, ‘het oudste beroep van de wereld’ uitoefenden. Toen ik op een herfstavond in het donker door zo’n straat met Omi huiswaarts keerde, merkte ik op “Kijk Omi, hier zitten nu de hoeren van Genooi”. Deutsche Omi liet direct blijken, dat ze dat woord prima verstond, want ik had gelijk een draai om mijn oren te pakken! ”Wie darfst du, Hüübsche! Die Frauen sitzen da nur, weil sie keinen Mann bekommen können…. Und jetzt nicht mehr gucken, aber durchfahren!!!“
“Ja, Omi…“
Huub
