week 13-2025: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Het kan verkeren …
Helaas komt onze katholieke kerk met enige regelmaat op negatieve wijze in het nieuws. En nu verschenen onlangs in onze Limburgse krant in één weekend twee heel pósitieve verhalen over een tweetal ‘dienaren’ van de kerk. Om met een kleine variant op de woorden van de dichter Bredero te spreken: “ook dit kan verkeren”. En in beide verhalen staat ook nog een keer een priester uit onze eigen omgeving centraal.
Op de zaterdag een uitvoerig verhaal over buurdorp Kessel. Vrijwel dagelijks galmden hier in corona-tijd de doodsklokken. Maandag 1 juni 2020 (2e Pinksterdag) had hier iets van een Bevrijdingsdag. Voor het eerst mochten horecagelegenheden, maar ook de kerken weer vrijuit bezoekers ontvangen. Louis Verhaag – de pastoor van Kessel – heeft op zijn kalender deze datum met een dikke viltstift omrand. Deze 2e Pinksterdag moet ook in het Maasdorp weer een nieuw begin worden. Voor het eerst weer samen in de kroeg, maar ook samen in de kerk. Echter op deze gedenkwaardige morgen verschijnt hun pastoor niet op het ‘appèl’ in zijn kerk. In plaats daarvan spoeden zich rond het tijdstip dat de Dienst zou beginnen politie en brandweer richting pastorie. Daar vinden ze de pastoor dood in bed. Een dorpsbewoner geeft als zijn mening, dat 30 begrafenissen in korte tijd hun pastoor teveel zijn geworden. “Ja, hij was geliefd in het dorp. Een pastoor uit één stuk en niet zo’n schijnheilige”, verklaart de man. In diezelfde zomer van 2020 zou de 82-jarige oud-missionaris overigens Kessel verlaten en zich terugtrekken in het klooster van zijn Congregatie in Gennep. Zijn definitieve vertrek kwam helaas een paar maanden eerder. Aan het einde van zijn verhaal beschrijft de journalist, hoe Kessel afscheid neemt van Louis Verhaag. Als de lijkwagen met de kist en daarin het lichaam van hun geliefde pastoor door de Kesselse straten trekt, vormen zij – onophoudelijk klappend en netjes anderhalve meter afstand houdend – één lange erehaag voor hun oh zo geliefde pastoor.
De dag na dit ‘Kessels verhaal’ een bericht uit Roermond. In de Kapel in ’t Zand hoort een zeer verbaasde pater Karel Weerkamp – onder luid applaus van de vele aanwezigen – van burgemeester Yolanda Hoogtanders, dat hij vanaf nu deel uitmaakt van een heel select groepje. Een groepje dat zich ereburger van de bisschopsstad mag noemen. De pater redemptorist hoort gelaten aan, als de burgemeester begint aan een lange opsomming van verdiensten, die aan dit ereburgerschap ten grondslag liggen. In een reactie geeft hij aan er niets van te begrijpen. “Ik heb gewoon in deze gemeenschap geleefd en daar waar ik kon, heb ik hier een steentje bijgedragen. Dit ereburgerschap verbaast mij ten zeerste.” Bij de vele aanwezigen is geen enkele sprake van verbazing. Zij weten maar al te goed, wat de pater voor Roermond en meer in het bijzonder de Kapel in ’t Zand betekent!
Zomaar twee oud-missionarissen, die na terugkeer uit de missie hier hun pastorale taken onverdroten voortzetten En uit het luid applaus, dat zowel in Kessel als in de Kapel in ’t Zand klonk, mag je afleiden, dat hun werk ten zeerste werd en wordt gewaardeerd!
Mat
