week 47-2024: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Kerkmuziek/muziek in de kerk
Natuurlijk zorgen huwelijksinzegeningen of uitvaarten in familie- en vriendenkring vaak voor blijvende herinneringen. Een bepaald lied of gekozen muziek kan die herinnering nog verstevigen.
Hieraan denkende, op een avond, dat Jacqueline naar haar koorrepetitie was, kwam ik al vrij snel – in willekeurige volgorde – tot mijn eigen TOP-4 en ik sluit af met een wat ‘mysterieuze uitsmijter’.
Het eerste moment waar ik naar terug ga, speelt in 1999. Mijn petekind Cindy trouwt in onze kerk met Wilbert. Wilbert was in die tijd zanger in een Brabants ‘popbandje’. In het voorbereidend gesprek had Wilbert van pastoor Schoenmakers gedaan gekregen, dat zijn bandje in onze ‘kathedraal van de Peel’ het slotnummer mocht spelen. Zo, die was alvast binnen, dacht Wilbert. Maar zijn belangrijkste voornemen had hij zowel voor de pastoor als voor Cindy geheim gehouden. Midden in de Dienst –direct na de huwelijksinzegening – toverde Wilbert voor de ogen van een verbouwereerde Jan Schoenmakers zijn microfoon tevoorschijn en ging – begeleid door zijn bandje – in een zelfgeschreven melancholisch lied de liefde voor zijn Cindy bezingen. Van de schrik bekomen en voordat Wilbert was uitgezongen, verscheen een brede glimlach op het gezicht van onze pastoor…
Elf jaar later – 2010 – overleed na een lang ziekbed in Monnikendam Janneke – de vrouw van Huug – met wie ik door mijn werk bevriend ben geraakt. Bij aanvang van de Dienst gaf de pastoor aan, dat hij de kerk graag beschikbaar stelde aan de familie om op eigen wijze afscheid van Janneke te nemen. Huug had – net zoals hij dat in zijn uitgeverij had – zelf de regie van de Dienst in handen. Twee zusjes van Janneke, zijn twee kinderen, een paar dorpsgenoten en uiteraard Huug zelf, belichtten de diverse facetten van het rijke leven van Janneke. De diverse onderdeeltjes werden op virtuoze wijze op piano ‘aan elkaar gespeeld’ door een kleinzoon. Je kon een speld in de kerk horen vallen. Dat was anders toen het slotakkoord had geklonken. De elfjarige pianist viel een daverend applaus ten deel !
Drie jaar later, de uitvaart van onze plotseling overleden neef Pieter Vestjens.
Het bandje waarin Pieter de drummer was, kreeg van kapelaan Roger de ruimte om in een bomvolle parochiekerk de Dienst met hun muziek en lichteffecten op te luisteren als eerbetoon aan hun overleden vriend en drummer. Ik denk dat 99, zo niet 100 % van de aanwezigen, waaronder ik, nog nooit iets dergelijks had meegemaakt. Voor vele dorpsgenoten – waaronder ik – waarschijnlijk ook een eenmalige ervaring. Ook zoiets bleek in onze ‘kathedraal van de Peel’ mogelijk te zijn. Ik heb na afloop weinig of geen onvertogen woorden over deze toch wel bijzondere Dienst gehoord. Wel veel lovende woorden, vooral aan het adres van kapelaan Roger.
En dan was er dat bijzonder moment, dat ik voor een bijdrage aan een boekje over de vakbeweging in Limburg Lei Heidendael uit Eygelshoven interviewde. Lei was zijn hele werkzame leven actief in de vakbeweging, maar bovendien ook een begenadigd mondharmonicaspeler. Na zijn pensionering luisterde hij in de parochiekerk van Eygelshoven regelmatig uitvaartdiensten op met zijn muziek. Tijdens het interview kreeg ik geheel onverwacht een proeve van zijn kunnen. Lei moest even naar de keuken en onderwijl vertelde zijn vrouw Els, dat hij ook tijdens hun jaarlijkse vakantie in Tirol, regelmatig uitvaartdienst met zijn muziek opluisterde. Onderwijl schoof Els het zware donkerrode gordijn tussen keuken en kamer terzijde. En daar stond haar frêle Lei, die mij ‘trakteerde’ op een Panis Angelicum zoals ik nog nooit had gehoord. Ongelooflijk mooi !
En dan iets over een moment, dat nog in de toekomst verscholen ligt. Voor datzelfde boekje interviewde ik ‘kunstemaeker’ Ger Bertholet, die ik al vanaf mijn 20ste ken, toen wij beiden ‘vrijgestelden’ waren bij de Limburgse KAJ/KWJ. Jaren later was Ger veelvuldig te zien en te horen op de regionale zender L1. Ook verscheen een CD met een 15-tal nummers van zijn hand. Daaronder ‘De voëgel is gevlaoge’ (De vogel is gevlogen), dat hij voor de eerste keer zong in de uitvaartdienst van zijn vader in de Remigiuskerk in Klimmen. Aan het slot van het interview beloofde Ger mij dit lied – bij leven en welzijn – ook te komen zingen bij mijn uitvaart. Helaas heeft Ger inmiddels een hersenbloeding gehad en zijn live – optredens niet meer mogelijk. Wel zond hij mij – als pleister op de wonde – de genoemde CD toe. Het zit in mijn ‘uitvaartmap’, voor diegenen, die na mijn overlijden geacht worden een en ander te regelen.
Hopelijk duurt het nog wat jaartjes, maar wie ‘De voëgel is gevlaoge’ van Ger wil horen moet dus bij mijn uitvaart aanwezig zijn …
Mat
