week 36-2024: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
‘Het zijn de kleine dingen, die het doen’
Leeftijdsgenoten zullen het zich ongetwijfeld herinneren. Het was begin jaren ’70, dat het duo Saskia en Serge de Nederlandse hitparade bestormde met het nummer ‘Het zijn de kleine dingen, die het doen’. Alleen al voor ‘de Zonnebloem’ verzorgde het duo in die jaren honderden optredens met een programma opgebouwd rond dit nummer. Een heel eenvoudige tekst, die voor veel (oudere) mensen echter betekenis had en heeft. Het gaat met het klimmen der jaren immers niet meer om ‘groot, groter, grootst’ maar om het genieten van de kleine dingen, die op je dagelijkse pad komen. Daarvoor hoef je geen grote reizen te maken, maar die kleine dingen zijn vaak heel dicht bij huis te vinden. Ja, soms zelfs voor je eigen deur!
Op zomerse dagen zitten Jacqueline en ik dagelijks wel een paar uurtjes op ons kleine terras voor ons appartement: Puzzelend, lezend, pratend en wat rondkijkend. Het is ook bijna de vaste plek, waar we op zomerse dagen graag onze avondmaaltijd gebruiken, vaak vergezeld van een glaasje wijn. We eten wat later dan de meeste gezinnen met kleine kinderen. En die kinderen gaan na het eten vaak nog even de straat op om te spelen. We zien ze dan langs komen op hun fietsje, step of achter elkaar aanhollend. Gelukkig zijn ze nog geen slaaf van hun mobieltje, maar ondernémen ze samen iets.
Tot die regelmatige voorbijgangers behoren ook drie broertjes, die wat verderop in de straat wonen. Tot zo’n jaartje geleden zaten de kleine belhamels nog regelmatig bij mam in de bakfiets. Kwamen ze langs als we buiten zaten te eten, dan klonk het in koor: ‘smakelijk eten’. En wij antwoorden in een iets minder luid koor met ’Dank jullie wel’. Toen het zitten in die bakfiets steeds meer staan werd, is mam met deze vorm van ‘gratis vervoer’ gestopt. De jongelui moeten nu ‘de benenwagen’ gebruiken. Een poosje geleden kwamen ze samen weer eens de hoek om, onderweg naar huis. De jongste ditmaal op de rug van de oudste. Maar plotseling werd hij ‘gelost’ en bleef – al dan niet gemaakt – huilend achter. De oudste twee liepen verder, terwijl de jongste op het trottoir ging zitten. Hij verzette geen stap meer. Even later kwam pap langs, die hem kwam ophalen. Pap zette het manneke in zijn nek en kwam in draf bij ons langs. De kleine niet meer krijsend van verdriet of pijn, maar van louter plezier. Deze ‘slag’ had hij toch maar mooi gewonnen. Samen met enkele leeftijdsgenootjes komen deze drie, de laatste dagen rond de klok van half zeven langs om op het grasveldje iets verderop samen te voetballen. Tot dit gezelschap behoort ook het tengere zoontje van de overburen, met altijd zijn donker brilletje op de neus. Wij noemen hem ‘het studentje’. Hij heeft altijd de bal en twee rode pionnen bij zich om de goal te markeren. Het zou ons niets verwonderen als hij op dat veldje voor scheidsrechter speelt. De jongens worden vaker voorafgegaan door enkele fietsende/steppende meisjes, die op datzelfde veldje waarschijnlijk hun eigen spelletje gaan spelen. We krijgen er zelf een blij gevoel van, als we het jonge grut bij ons langs zien komen. Ja, ook dit zijn van die kleine ‘geluksmomentjes’ die me doen herinneren aan die jaren-’70-hit : ‘Het zijn de kleine dingen, die het doen’. Heel klein, maar ook heel fijn !
Mat
