week 28-2024: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Overpijnzingen van een ‘pensionado’
Net als vele andere pensionado’s in mijn omgeving heb ook ik te maken met kleine en grotere ‘haarscheurtjes’ in mijn gezondheid. Zo wordt de afstand, die ik kan lopen aardig beperkt door artrose in met name mijn knieën en heupen. Ook het herseninfarct van enkele jaren geleden heeft duidelijk z’n sporen achtergelaten. Zoals de artrose vaker mijn lichamelijk evenwicht verstoort, zo zorgt het herseninfarct voor stoornissen in de ‘bovenkamer’. Bij alles wat ik doe, moet ik heel goed de concentratie vasthouden en spanning zorgt al heel snel voor een verstoring van mijn ’geestelijk’ evenwicht. En ondanks dit alles kan ik in volle oprechtheid zeggen, dat ik het leven nog steeds de moeite waard vind. Gelukkig maar!
Dat kunnen anderen in mijn omgeving vaak niet meer zeggen, helaas.
Zoals een schoonzusje, dat steeds sterker in de greep komt van Parkinson en waarbij nauwelijks nog sprake is van een zelfstandig leven. In alles afhankelijk van de hulp van anderen.
Of neem Joep – de oud-pastoor van onze Pastoor van Ars parochie in Geleen – die nu al meer dan 40 jaar deel uitmaakt van ons Geleense vriendengroepje. Joep bleef ook na zijn emeritaat in enkele parochies actief, tot hij een aantal maanden geleden plots ging ‘haperen’. Dementie kreeg Joep in korte tijd steeds meer in haar greep. Hij moet inmiddels zijn dagen slijten op de gesloten afdeling van een zorgcentrum!
Dan is daar uit mijn vroegere werkkring Piet, die net als mijn schoonzusje te maken kreeg met Parkinson. Is bij mijn schoonzusje sprake van een heel langzaam proces van nu inmiddels zo’n 25 jaar, bij mijn oud-collega voltrok dit proces zich in een rap tempo. In enkele jaren tijd volstrekt niets meer kunnen. Zelfs zijn stem heeft hem nu in de steek gelaten. Alleen aan zijn ogen zien Jacqueline en ik, dat hij het enorm waardeert, als we zo af en toe in zijn mooie Maastrichtse appartement langskomen. En dat is voor ons nog altijd meer dan voldoende reden om hem en zijn partner Truce te blijven bezoeken.
Dat rijtje van bekenden, die veel sterker dan ik getroffen zijn door ernstige gezondheidsproblemen, is overigens best nog langer. Dat doet me goed beseffen, dat ik ondanks mijn mankementen niet mag klagen. Na mijn drukke werkzame leven ben ik in een aantal jaren langzaam maar zeker terug gaan schakelen naar mijn huidige tempo. En dan ben ik best dankbaar, dat ik samen met Jacqueline, nog steeds mag genieten van fijne dingen, die ook nu nog op ons pad komen.
Deze ‘wijsheid’ van terugschakelen en daarmee plaatsmaken voor een jonger iemand, zou ik ook politieke leiders op het wereldtoneel toe willen wensen. Net als op andere niveaus in de samenleving zou ook in de politiek een maximumleeftijd, waarop de functie kan worden uitgeoefend, niet misstaan. Dat kan niet alleen de persoon beschermen voor een afgang, maar ook nog eens de wereld behoeden voor mogelijk onheil. En dat laat dan onverlet, dat ook deze mensen in adviserende en ondersteunende zin nog best dienstbaar kunnen zijn.
En wat in de rest van de samenleving gebruikelijk is, of zou moeten zijn, zou natuurlijk ook in onze kerk niet misstaan. Daar lijkt het er erg veel op, dat je pas écht carrière kunt maken na je 65ste! De gemiddelde leeftijd van kardinalen ligt – zo las ik laatst – rond de 77. Mij lijkt die 77 een mooie leeftijd om je carrière af te ronden! Zou het ook onze kerk niet zeer ten goede komen als ook daar voor de topfuncties (ook de curie en de paus) gekozen wordt voor mannen, die in de kracht (zeer zeker ook geestelijk) van hun leven staan? Oh ja, en dan maar gelijk al deze functies ook toegankelijk maken voor vrouwen!
Mat
