‘Vanuit de zijbeuk’

week 02-2024: (door Mat)

‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.

Warme ontvangst in hondenweer

‘Begin december: een gure wind, koud en striemende regenbuien. Er zijn van die dagen, dat een mens alleen voor het allernoodzakelijkste zijn warme stulp zou willen verlaten. Maar we moeten voor een ‘verlate verjaardagsborrel’ naar Sittard. Beloofd is beloofd. Vriend Frans – oud aalmoezenier – is onlangs 90 geworden. Op de dag zelf moesten we vanwege een afspraak in het ziekenhuis verstek laten gaan. Dus zetten we nu – ondanks dat hondenweer – koers richting Sittard. Met al dat opspattende water van het vele verkeer is autorijden voor mij dan beslist geen pretje meer. En in de buurt waar ‘onze Frans’ woont – is nauwelijks nog een parkeerplek te vinden. Als dit eindelijk lukt, een kwartier door de stromende regen en tot overmaat van ramp klapt mijn paraplu stuk. Samen verder onder de paraplu van Jacqueline. Aanbellen en naar binnen. De warmte komt ons op tweeërlei manieren tegemoet. De aangename warmte in het huis en de – zoals altijd – bijzonder joviale begroeting van Frans. Maar we missen direct Mar – zijn huisgenote – die inmiddels 95 jaar ‘op de teller heeft staan’. Mar is herstellende van een griep, maar moet nog het bed houden. Jacqueline neemt gelijk haar taken waar: koffie zetten en iets lekkers op tafel brengen. Mar wordt niet vergeten en Jacqueline gaat met een dienblaadje naar boven. Intussen zit Frans al op de praatstoel. In zijn loopbaan – eerst als aalmoezenier van sociale werken en nadien als vicaris ook nog vaak – is hij van ’s morgens tot ’s avonds laat onder de mensen. Je merkt aan alles, dat hij die vele contacten mist. Bij zo’n bezoekje als dit, of als je hem aan de lijn hebt, praat hij honderduit. Hij wil zijn verhaal kwijt: de verjaardag, familie en de zorg, waar Mar en hij intussen op zijn aangewezen en het zorgcentrum in de binnenstad, waar hij nog eenmaal in de week voorgaat in de Dienst.  Na dat eerste uur komen we pas echt samen in gesprek. Af en toe herinneringen ophalend, maar toch vooral pratend over actuele ontwikkelingen: hoe het nu politiek verder moet na de verkiezingen en uiteraard de situatie in de kerk. Gesprekken, zoals we er in al die jaren tientallen gevoerd hebben. Het moment nadert, dat we weer richting Meijel gaan. Maar eerst naar boven naar Mar. Jacqueline heeft haar moeten beloven, dat we nog naar boven komen, voordat we vertrekken. Uiteraard doen we dat. Mar glundert, als ze ons samen ziet.  Wat een lief mens! En we vertrekken niet zonder Mar nadrukkelijk beloofd te hebben binnen niet al te lange tijd weer eens langs te komen. Beneden afscheid nemen van Frans en dan weer samen dat hondenweer in. Koud aan de buitenkant, maar een heel warm gevoel van binnen!

Mat