‘Vanuit de zijbeuk’

week 48-2023: (door Mat)

‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.

Wisselingen in levenspatroon

De pensionering zorgde voor een drastische wijziging in mijn levenspatroon. Voor die pensionering bepaalde mijn werkagenda in belangrijke mate mijn levensritme en deels, ook nog dat van Jacqueline. De vele avond- en weekendvergaderingen, die een vast onderdeel vormden van mijn werk als vakbondsbestuurder, zorgden er immers  voor, dat gezamenlijke vrije tijd vaak moeilijk viel in te plannen.
Hoe anders ziet ons leven als ‘pensionado’s er nu uit. Natuurlijk hebben we beiden nog wel enige ‘vrijwillige verplichtingen’, maar dat is allemaal prima te overzien. Bepaalde vroeger de werkagenda in belangrijke mate ons leven, tegenwoordig is het veel meer het seizoen, dat ons doen en laten bepaalt. Zo zijn onze fietstochten in belangrijke mate gebonden aan de zomer en de dagelijkse (korte) wandelingen aan de winter.
Lente en herfst zie ik daarbij – afhankelijk van de weersomstandigheden – als de overgangsfases. Zo is op een mooie herfstdag  een fietstocht door een liefst bosrijke omgeving nog een heerlijke belevenis en een afsluitende kop koffie of een drankje op een zonovergoten terras de kers op de taart. Maar tegen het afsluiten van een winterwandeling met koffie en een stukje vlaai in een van de Meijelse lokaliteiten zeggen we beiden ook geen nee!
In de zomer gebruiken we de avondmaaltijd graag op ons eigen terrasje, terwijl in de winter rond etenstijd de verwarming een graadje hoger gaat. In de winter komt er dan ook bij ons vaker  stevige winterkost als snert, zuurkool, bruine bonen met spek of een stoofpotje op tafel, terwijl dat in de zomer toch vaker sla, asperges of een andere zomergroente is.
Natuurlijk zijn er ook een groot aantal dagelijkse dingen die in alle seizoenen telkens terugkeren. Zo beginnen we de dag steevast met een kop koffie en de krant. Op de zondagmorgen maakt de krant plaats voor het tv-programma ‘De verwondering’. Hebben we een vroege afspraak, dan is dit reden om de wekker te zetten en een uurtje eerder op te staan. Want die krant willen we ’s morgens beiden niet missen, geen dag! Over afspraken gesproken. Vroeger zag ik maar zelden de spreekkamer van de dokter, om over het ziekenhuis maar te zwijgen. Nu maken de bezoeken aan huisarts, specialisten, opticiens en audiciens regelmatig deel uit van mijn leven. En dan zijn er een aantal zaken, die (bijna) dagelijks terugkeren als boodschappen doen en samen koken. Verder behoort het nu tot mijn vaste levenspatroon, om meerdere malen per dag vaste dingen te doen. Zo neem ik regelmatig een puzzelboekje ter hand of maak ik allerlei puzzels op de computer. Het volgen van nieuws – uit eigen regio tot de internationale actuele ontwikkelingen –  sla ik geen dag over. En natuurlijk is er nu – veel meer dan vroeger – tijd voor familie- en vriendenbezoek.
Het schrijven van stukjes voor de parochieweblog beschouw ik nog steeds als een aangename bezigheid. Niettemin heb ik ook moeten leren om zaken los te laten, omdat ze te belastend gingen worden, of ik zelf vond, dat de kwaliteit naliet. Zo ben ik met pijn in het hart gestopt met het vormgeven en schrijven van de Vastelaovesmis. Ik geniet echter nog steeds van wat anderen er nu van maken, maar dat terzijde.
Ik heb me overigens vast voorgenomen zolang dit mogelijk is, dingen te blijven doen, die – ‘naar lichaam en geest’ – nog kunnen.  Ik ervaar dagelijks, dat er ook in  kleine dingen best de nodige genoegdoening te vinden is.
En zo blijft – ook met het ouder worden en het leren omgaan met je beperkingen – het leven nog steeds meer dan de moeite waard!

Mat