week 39-2023: (door Roger)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Een nieuwe.. herfst
‘Herfst verkleurt langzaam, alle bomen.. ‘, zingt Gerard Cox een regeltje uit de klassieker “’t Is weer voorbij, die mooie Zomer”. Een nostalgisch liedje. Dat doet terugverlangen naar de jeugdige zomervakantiedagen die eindeloos leken. Het verkleuren nu van de bladeren aan de bomen, blijf ik elk jaar een mooi schouwspel vinden. Ondanks dat ik niet echt een herfstmens ben. Of laat ik het anders stellen: ik kijk altijd een beetje op tegen de koudere en donkerdere herfst. Vooral bij deze overgangsweken. Maar als ik er eenmaal inzit, kan ik het ook wel weer waarderen. Mits, het niet te veel regent!
En juist die herfstkleuren, kleuren onze wereld. Ook als we over een paar weken, het stembiljet bij de Verkiezingen mogen gaan kleuren. In november. En het geeft de burger moed, om extra te gaan genieten van enkele eenvoudige dingen: gewoon, van de natuur; en, de koekjestrommel goed gevuld met speculaasjes. En op korte termijn aardappelpuree, rode kool en stoofvlees.
Of een stamppotje. De traditionele gerechten en recepten, verbonden aan dit seizoen. Nu kan ik wel zeggen, dat ik gerust een stamppot lust, los van het seizoen. Ook midden in de zomer. Boerenkool, terwijl de mussen van het dak vallen. En dan dus niet alleen, rauwe andijvie.
Dit jaargetijde doet me terug denken, aan Oma en Opa. Groentesoep, en komkommer in het zuur (met suiker). Opa die de jeneverfles onder de leunstoel legde. Visueel, leek die leeg te zijn. Leek, want zodra die horizontaal lag – en hijzelf een zondags middagdutje deed- versmolten minuscule jeneverdruppels toch nog met elkaar, tot een volwaardig slokje voor het eten.
En na het eten, het genot van een mooie Bolknak sigaar. Van Avior, of Hofnar (wat ik leuke namen vond; en vooral ook die handige houten kistjes die voor vele andere dingen nog konden worden gebruikt. En enkele daarvan, doen na zovele jaren nog steeds dienst!).
Dat vond ik als jochie natuurlijk erg interessant. En keek vol bewondering naar dit schouwspel. De blauwe rook, die in kringels de woonkamer vulde. Ik peuterde het sigarenbandje van de peuken in de asbak af. En plakte die, in een verzamelschrift.
Vooral, als we in de herfst van ons leven zitten, zullen we er waarschijnlijk steeds vaker aan terugdenken. Ik ook: eigenlijk sinds ik over ‘de helft’ ben. Ik geniet steeds meer, van de kleine dingen.
Wat er toen wel niet was, en voor mijn gevoel elk jaar nu eerder (zelfs al vanaf half augustus): die blad-blazers …
Roger
