week 38-2023: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Bijzondere vakantieherinneringen
Vele jaren hebben we onze vakantieherinneringen in albums vastgelegd en zo af en toe neem ik nog wel eens zo’n boek ter hand. Dit roept altijd weer vele herinneringen op aan de rondreizen; stedentrips en de vele bergwandelingen, die we in de loop der jaren maakten. Van sommige vakanties zijn het dan steeds dezelfde herinneringen, die me voor de geest komen.
Zo verbleven we eens met vrienden enkele dagen aan een steile rotskust in de Portugese Algarve. Op een bepaalde plek leidde een smal ‘geitenpad’ je naar een soort dagstrandje. De geoefende zwemmers doken gelijk in zee, de zonaanbidders ‘wentelden’ hun lijf in de zon en ik? Ik ontdekte dat het terugtrekkende water bij eb een groot aantal uitgesleten ‘rotskommen’ blootlegde. De een niet groter dan een soepterrine, terwijl de grootste hooguit de afmeting van een kleine badkuip had. Al die verschillende vormen waren al interessant, maar ongelooflijk mooi was hun inhoud. De kleuren in die ‘kommen’ waren heel divers , maar bovenal heel mooi. En de inhoud telkens weer anders. Waterplantjes, die zich hadden vastgehecht, kleine visjes en schelpdiertjes. Een natuurpracht, waar geen enkel aquarium ook maar bij in de buurt kan komen. En als je er oog voor had, gratis en voor niks uren te bewonderen.
Op een van onze eerste bergtochten in de Oostenrijkse Alpen werden we zeer onverwachts verrast door de weergoden. We vertrokken met zon, die na een uurtje plaats moest maken voor sneeuwbuien en vervolgens dichte nevelvelden, die het zicht stevig belemmerden. Ook de temperatuur was intussen aardig gedaald. Geluk bij dit ‘ongeluk’: de hoteleigenaar had ons voor vertrek verteld, dat de weg kwijtraken niet mogelijk was. Er liep maar één pad naar boven, dat ons naar een ‘bewirtschafte Almhütte’ bracht, waar we iets zouden kunnen eten drinken. De opluchting was groot, toen deze hut in de mistflarden opdook. Binnen nodigde de ‘Wirtin’ ons direct uit, om onze natte kleren bij de warme houtkachel te drogen te hangen. De eieren met spek, die vervolgens op tafel kwamen, vormden een waar feestmaal. Jaren later en heel wat ervaringen rijker stonden we op vervolgtochten nog wel vaker stil bij deze eerst spannende – maar ook mooie – ervaring in de Alpen.
Een andere heel mooie ervaring deden we op aan het einde van een rondreis door Noorwegen. Een grote ‘nachtveerboot’ bracht onze bus vanuit Denemarken terug naar het Duitse vasteland. Het was een prachtige zomeravond en na een prima maaltijd zocht ons gezelschap het dek op voor nog een paar gezellige uren. Een goed glas, mooie muziek en een schitterende ondergaande zon zorgden voor een ongekende sfeer. Er werd gedanst en tegen middernacht zelfs uitgelaten de polonaise gelopen. Maar bovenal werd er gepraat over al die mooie momenten, die we samen hadden beleefd. Die gezamenlijke belevenissen zorgden voor grote verbondenheid. Als ik nu weer eens terugdenk aan die reis, komen vele gezichten van reisgenoten me weer heel helder voor de geest en denk ik zelfs terug aan een paar gesprekken, die ik op deze ‘slotavond’ met medereizigers had.
Mat
