week 33-2023: (door Roger)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
‘Als De Wereld, van Don Camillo’
Het bijzondere aan wielrennen in het katholieke Italië is,
dat er alleen maar Italianen lijken te mogen winnen.
Er kunnen zelfs alle landen van de aarde mogen inschrijven voor een Wereldkampioenschap,
maar op het eind moet er eigenlijk iemand in een azuur-Mariablauw shirt
zwaaien vanaf het hoogste podium.
Zoals bij het WK Wielrennen van 10 jaar geleden, in 2013, in Florence.
Winnen, hoe dan ook…
Maar in een natte bocht op het WK-parcours in het fleurige Florence, gleed Vincentius Nibali onderuit.
Precies op de plek, waar in reuzenletters ‘STOP’ op de weg stond witgekalkt.
Het leek even als uit de film van Don Camillo, maar het was realiteit.
De renner zocht zijn fiets, en vervolgde gedemoraliseerd zijn weg.
De groep was uit zicht verdwenen.
Zijn nummer zat los, en fladderde alleen nog als een zielig vlaggetje op zijn rug.
In Italiaanse huiskamers, zullen borden door de lucht zijn gevlogen van woede.
De ‘sugo al pommodoro’- tomatenpuree zal als een soort bloed langs de muur zijn gedropen.
Hoe kon ‘die Siciliaan’ nou, deze bocht missen?
Hoe kon hij, deze heilig verklaarde wereldwielerzondag zo verzieken?
Na een dag regen, piepte uiteindelijk hier en daar weer de zon door het wolkendek.
Het nieuw gelegde fluister-asfalt droogde razendsnel op.
Boven op de heuvel van Fiesole gooide de baas van een restaurant gelegen langs het parcours
voor het oog van de wereld-camera vlees op de barbecue, net als in een Argentijnse bistro.
Een dikke, “witte” rook steeg op.
De televisie toonde een beeld van de achterkant, de ‘Derrière de la Course’.
Hé, daar reed Nibali (een naam, als vanuit een opera) op hoge snelheid (sneller als de Fyra-trein, ook ooit in ‘la bella Italia’ voor Nederland geconstrueerd). In de slipstream van een ploegleiderswagen.
In eigen land, geeft een Italiaan nooit op (denk maar aan comeback –‘kid’ Berlusconi; hoewel, dit jaar overleden).
Wilde het volk Nibali terugzien? Dan niet zeuren.
Wilde ze hem vooraan in koers, als leider? Dan de ogen dicht, als een mecanicien hem al prutsend aan een remmetje(!) langdurig voortduwde.
Alles, voor de Tri-colore!!!
Vincenzio (die naam betekent: Vincentius) was terug, op aarde.
Hij, Nibali nam de leiding in de laatste ronde.
Klimmen, maar vooral afdalen.
‘De langzame dood, is ingetreden’, zei de commentator op de Belgische televisie.
Alle coureurs waren murw gefietst, na een dag in de herfstkoude regen.
In een afdaling, reed de Italiaan weer, over een gekalkte spreuk: ‘Si alla Vita’.
Ja, natuurlijk, het leven !
Italië deed alvast een schietgebedje.
Er kwam een wonder aan.
Een wonder, met hun eigen trots als ‘duiveltje-uit-het-doosje’.
Maar nee…
Nibali kon de demarrages van zijn medevluchters niet allemaal pareren.
Niet met kracht.
Niet met praten.
Hij werd, het meest ondankbaar, vierde.
Vol ongeloof keken de tifosi naar het podium.
Hoe was dit mogelijk?!
Er stond geen Italiaan, in eigen land te zwaaien.
Een Spaanssprekende Portugees op de hoogste plaats, persoonlijk verbonden met Fatima. Rui Costa.
Die de witte kleding, met het witte petje mocht gaan dragen.
En de regenboog werkelijk, in eenvoud, over de hele wereld wilde uit dragen.
Een man met een sympathiek, zacht gezicht,
die koerste op eigen kracht, volhoudend.
Hoofdschuddend liepen de Italianen langs het parcours het café binnen.
Ze wezen naar de flessen met evenveel percentages, als de bergen in de voorgaande rondes.
En deden er, voorlopig even, het zwijgen toe.
2013 – het jaar, waarin ene Mathieu van der Poel, jeugdwereldkampioen Wielrennen werd…
Roger.
