week 12-2023: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
De journalist, de voorlichter en … de columnist
Ik kan geen dag buiten de krant en pik ook op internet en televisie dagelijks nieuws en achtergrondinformatie bij dat nieuws mee. Het valt dan natuurlijk op, dat de benadering van dat nieuws en van de achtergronden daarbij, vaak heel erg verschillend is. Moet kunnen, denk ik dan, al bevalt ook mij het ene smaakje beter als het ander. En vooral bij de TV geldt dan: ik kan altijd nog schakelen naar een andere zender of omroep of ‘het ding’ eenvoudig uitzetten. Ik krijg echter steeds sterker de indruk, dat er grote groepen mensen zijn , die alleen tevreden zijn als de journalist, datgene verkondigt, wat in hun eigen straatje past. Ze vergeten dan, dat het juist zeer verrijkend kan zijn, kennis te nemen van een andere kijk op de zaak. Ook over de wijze waarop een journalist mensen bevraagt, ontstaat regelmatig grote ophef. De een vindt hem/haar veel te soft en de ander vindt, dat journalisten er vaak met gestrekt been ingaan. Vooral als het gaat om heikele politieke kwesties, zoals het stikstofdossier of de aanpak van de migrantenproblematiek, kan de kritiek soms hevig aanzwellen. En dat heeft er naar mijn gevoel heel veel mee te maken, hoe je zelf in die kwestie staat. Over één ding zouden vriend en vijand het echter eens moeten kunnen zijn. Het is de ‘opdracht’ van elk zich zelf respecterend journalist om door te vragen, ook als het op een gegeven moment een beetje kan gaan ‘schuren’ tussen hem en degene, die hij bevraagt. Een journalist, die deze ongemakkelijke vragen stelselmatig uit de weg gaat, kan beter de overstap maken naar een functie als voorlichter. Lekker het beleid of product van het bedrijf, instelling of partij, waarvoor je werkt aanprijzen en in een heel vroeg stadium ook al eventuele plooien gladstrijken.
Een andere ontsnappingsroute is het kiezen van het pad van columnist, al wordt het op die route alsmaar drukker, doordat er zich ook hele hordes niet-professionals – amateurs dus – op bevinden. Er zijn zelfs oud-vakbondsbestuurders en parochiegeestelijken, die zich op dit pad wagen, nietwaar Roger? Het heerlijke is, dat je met het schrijven van die ‘stukjes’ zo’n beetje alle kanten op kunt. Zo beleef ik er best plezier aan , om een verhaaltje plotseling een andere wending te geven of een bijkomstigheid sterk uit te vergroten. De ene keer speelt het onderwerp van mijn column zich af op het wereldtoneel en dan weer is een gebeurtenis in eigen dorp het onderwerp. Ook schroom ik niet om eigen opvattingen te uiten, als het gaat om maatschappelijke of kerkelijke ontwikkelingen. Het komt zelfs voor, dat ik me daar stevig tegen afzet. Met de ene column wil ik graag prikkelen en met een andere column probeer ik een glimlach op uw gezicht te toveren. Wat echter altijd het geval moet zijn bij mijn columns is, dat ik me op een of andere wijze betrokken voel bij het onderwerp, dat ik aansnij. Ooit gaat die betrokkenheid zelfs zo ver, dat een column wel heel persoonlijk wordt, omdat er in mijn eigen leven iets gebeurd is, dat me heel erg bezig houdt.
Mat
