‘Vanuit de zijbeuk’

week 06-2023: (door Mat)

‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.

Emoties

Tegengestelde emoties kunnen in tijd soms heel dicht bij elkaar liggen. Een voetballer,  die zijn ploeg aan het kampioenschap helpt, maar in die laatste wedstrijd een ernstige blessure oploopt. Een jonge moeder, die ‘in de wolken is’ met de geboorte van haar kind en een paar dagen later te horen krijgt, dat sprake is van een ernstige afwijking. Ik denk, dat ieder van ons hier tig voorbeelden aan kan toevoegen. Degenen, die mij wat beter kennen, weten dat ik me bij dit soort onderwerpen vaak niet achter algemeenheden verschuil. Hoewel het ook wel kwetsbaar maakt, geef ik er de voorkeur aan de eigen ervaring te laten spreken. Het is in dit geval een heel recente ervaring. Het vooruitzicht was zo mooi. Jacqueline en ik keken uit naar de dag, dat we vijftig jaar getrouwd waren en dit met een leuk familiefeestje zouden vieren. Daar was ook alle reden toe. Ondanks enige mankementen, die de laatste jaren aan het licht traden, vinden we beiden het leven nog meer dan de moeite waard. Vooral ook ons dagelijks samenzijn, vinden we nog steeds erg fijn. Belangrijke voorwaarde daarbij is, dat je elkaar niet alleen neemt zoals je bent, maar die ander ook nog eens leert waarderen in zijn anders zijn. Zo voegt die ander daadwerkelijk iets toe aan jouw leven. Datzelfde ervaren we ook in onze contacten met broers, zussen en goede vrienden. Ook die relaties worden in de loop der jaren alleen maar dieper. Als die ander dan wegvalt, doet dat pijn, maakt je verdrietig. Vooral als dat plotseling gebeurt, heb je een ‘stevig probleem’. Bij ons ontstond zo’n ‘stevig probleem’ net voor de jaarwisseling.
Een broer wordt daags na Kerstmis met spoed opgenomen in het ziekenhuis en krijgt na een eerste onderzoek al een ‘fatale’ uitslag te horen. Twee tumoren in het hoofd, die niet behandeld kunnen worden. Het ziekenhuisbed maakt plaats voor een kamer in het hospice. Een klap voor ons als broers en zussen, maar vooral ook voor zijn partner, dochters en kleinkinderen. En na veertien dagen was het al ‘einde oefening’. Maar het werden voor mij niet alleen dagen van verdriet. Ik zag van heel dichtbij ook mooie dingen: zijn gezin en dan met name de beide dochters, die hem 24 uur per dag met liefdevolle zorg omringden. Ik zag hoe hij aan de hand van een fotoboek terugkeek op zijn leven en kracht en rust vond, nadat kapelaan Roger hem het H. Oliesel had toegediend. Hoe we allemaal nog persoonlijk afscheid hebben kunnen nemen. En ik heb mogen horen, hoe zijn gezin hem in die laatste fase heeft bijgestaan en uiteindelijk losgelaten .Na de mooie uitvaartdienst in ‘onze kathedraal’ mengt verdriet zich alsmaar meer met dankbaarheid.
Ik durf hier over deze intieme momenten te spreken, omdat ik ervaren heb hoe belangrijk ze zijn voor alle betrokkenen. Ook voor mij.
En natuurlijk is dat verdriet, maar gelukkig ook die dankbaarheid nog aanwezig, als we enkele dagen later met een familiefeestje onze eigen ’50 jaar trouw’ vieren. De toost, die we daar uitbrachten op ons leven nu, was evenzeer een toost op het leven, dat achter ons ligt. De tijd, waarin onze ouders en die andere (schoon) broers en zussen nog leefden. En heel gek. Die avond mengt zich voor Jacqueline en mij  ‘de emotie van ‘rouw en verdriet’ – nog zo sterk aanwezig door het overlijden van die broer – met de emotie van ‘de vreugde om onze 50 jaar trouw’ tot een allesoverheersende nieuwe mix, waarin dankbaarheid overheerst. En daar mag best op gedronken worden …

Mat