week 44-2022: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Ons voedsel
Ik reken mij graag tot degenen die voorstander zijn – als het even kan – om producten eten uit de eigen regio eten. We wonen hier in een echt agrarisch gebied, dus bij ons zou het zeker moeten kunnen. Het zou een aardige besparing op energie en verdere transportkosten betekenen en daarmee een – weliswaar kleine – bijdrage leveren aan de oplossing van het stikstofprobleem. Maar ook hier geldt: alle beetjes helpen.
Ook de pleidooien om weer – net als vroeger – met de seizoenen mee te eten, vinden bij Jacqueline en mij niet alleen een gewillig oor, we brengen het ook steeds meer in praktijk. Bij ons rond carnaval dus nog geen asperges en aardbeien op tafel, maar snert en zuurkool. Het verlengen van die seizoenen is begonnen met een stuk plastic over de gewassen, maar dat plastic is allengs uitgebreid met honderden hectares glastuinbouw. Vele groente- en fruitsoorten kunnen zo ‘het jaar rond’ aangeboden worden. Overigens een manier van tuinieren, die in de winter een gigantische hoeveelheid energie vraagt. De verdediging van producenten is heel eenvoudig. De consument vraagt het en dan geldt het breed verbreide principe: u vraagt, wij draaien. Het is in de eerste plaats een verdienmodel en heeft niets van doen met de vraag of het allemaal wel wenselijk of nodig is. Met enig sarcasme zou je kunnen zeggen dat er een energiecrisis voor nodig is om het model te verstoren. Je leest en hoort nu dat dit ‘u vraagt, wij draaien’ aardig onder druk staat. Glastuinders laten deze winter hun kassen leeg liggen en fruittelers laten de appels en peren aan de bomen hangen, omdat het bewaren in gigantische koelcellen veel te duur wordt.
Ik las laatst een vurig pleidooi uit de kring van onze eigen Limburgse boerenorganisatie de LLTB voor het consumeren van streekproducten. Een voorman van de club noemde het van de zotte dat er zoveel te doen is over de stikstofuitstoot, maar dat we wel appels van de andere kant van de wereld naar Nederland verschepen. Zo’n opmerking snijdt best hout, maar dan moet je ook naar je eigen handelen kijken. Dan zal blijken dat hier duidelijk weer eens sprake is van het zien van de splinter in andermans oog maar niet de balk in dat van zichzelf. Als je de import van die appeltjes al zot noemt, dan is ons eigen Nederlandse handelen namelijk nog vele malen zotter! Die appeltjes staan in geen enkele verhouding tot de gigantische hoeveelheden voedsel die vanuit ons eigen land de hele wereld overgaan. (Nederland is na de Verenigde Staten de grootste landbouwexporteur ter wereld.) Onze voedselproductie is voor 75 procent bestemd voor export ‘all over the world’ . Ons kleine landje is de grootste vleesproducent in de Europese Unie, waarvan 80% bestemd is voor export. We behoren tot de top vijf van zuivelproducenten in de hele wereld. Vallen over het ‘appelschilletje’ uit Chili of Nieuw-Zeeland en de wereldwijde verplaatsing van ‘boter- en vleesbergen’ vanuit ons eigen land niet opmerken!
Wat mij betreft zou er morgen wereldwijd een programma moeten starten, dat erop gericht is voedsel dicht bij mensen te verbouwen, onder de gelijktijdige afbouw van het dan nodeloos verslepen van voedsel over onze ‘aardkloot’.Ik zou het geweldig vinden de start van een dergelijk programma nog te mogen meemaken.
Mat
