week 43-2022: (door Roger)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Blad-blazen
Voor sommige mensen is werken in de tuin een hobby. Je kunt er je energie, en je creativiteit in kwijt. En als het goed gaat heb je -vooral in de zomer- veel eer van je werk. Er bestaat ook een heel regiment aan gereedschappen, waar je je mee kunt uitleven. Soms worden ze zelfs gegeven als Kerstkado.
Een van de meest actuele tuingereedschappen is de bladblazer. Een apparaat, dat met name op de vroege zaterdagmorgen nog wel eens voor wat stormachtige opmerkingen kan zorgen. 100 decibel achtergrondgeluid, gelijktijdig met het langzaam wakker worden, of het lezen van het krantje met koffie en croissantje.
En ook op een andere manier, gaat de inzet van de bladblazer best ver. In sommige tuinen, lijkt geen sprake te zijn van seizoenen. Nergens ligt, nooit, een blaadje. Ik kan me voorstellen dat je het blad van het (voetbalveld- of biljartlakenkwaliteit) gazon zou willen hebben. Want het blad, geeft maar plekken. Maar in de tuin, mag het daar verder blijven liggen? Terwijl allerlei dieren graag scharrelen door al dat dorre blad. Bovendien, het ruikt ook best bijzonder. Natuurlijk, het is afstervend blad. Maar dat is toch, de geur van de herfst. Als het winter wordt, wordt het nog kaal genoeg. En slepen we juist kerstbomen naar binnen.
En tegenwoordig geldt, bij alles, het argument van het milieu. Ook hier is onderzoek naar gedaan. En wat zegt dit? Natuurlijk, de bekende stikstofdioxiden en fijnstof. Bijvoorbeeld uit een Amerikaans onderzoek bleek dat Viertakt- of Tweetakt-varianten van de bladblazer, meer stoffen uitstoten dan een Ford F-150 SVT Raptor; dat is een pick-up, met een gewicht van bijna 3000 kilo. Oei, die wil je niet op je rug hebben hangen.
Dus, zit er eventueel maar één ding op. Terug; naar de ouderwetse hark. Ik zie mijn vader nog ijverig aan het werk. Al het blad, op een grote hoop harken. En dan in de (toen nog) vuilnisbak.
Nu doe je dat in de groencontainer, bladkorf, of naar het gemeentelijk depot. Maar daar hadden ze al die jaren geleden nog niet van gehoord. Het maakte ook geluid, vooral als je over grind of tegels ging. En als hij even niet keek, banjerden wij als kinderen vrolijk met veel geschreeuw in de Herfstvakantie door de bladerenheuvel. Natuurlijk, hielpen we daarna wel met opruimen! Dat was niet meer, dan eerlijk. En, heerlijk.
Dát wil ik nu – in dit weekend van Allerzielen – wel hardop van dit blad blázen…
Roger
