‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Nieuw & Oud
Helemaal gepoedersuikerd is de wereld om me heen door de ramen, deze winterse dag van het jaar. Alsof ik door een beslagen fotolens kijk. Het is vreemd dat door dat wazige, alles ook veel stiller lijkt. Hoewel lijkt: het is ook zo. Als er wind stond, zou die poedersuikersneeuw natuurlijk allang weggewaaid zijn…Een echte nadenkdag is dit, over wat de afgelopen weken gepasseerd is en wat misschien nog allemaal komen gaat. Al is dat wel erg ‘oliebollig’ gezever. Maar als ik vandaag de soort dag qua weer had mogen kiezen, zou het exact dit geworden zijn. Soms is het gewoon fijn je daar even in te wentelen. Zoals sommige mensen met genoegen hun oliebol een paar weekjes geleden met oud en nieuw langzaam aan alle kanten door het schaaltje poedersuiker wentelden, voor ze er voorzichtig een eerste hap uit namen. Niet alleen voor het zoete, maar vooral ook voor het zoete gevoel van dat ritueel. Bij een grote supermarkt (en nu denkt u vast: al die, in Meijel liggen ken ik wel) zag ik voor ruim 5 euro van die grote aluminium strooiers, rond oud & nieuw. Bedoeld voor poedersuiker, prominent te koop naast de pakken oliebollenmix. Dezelfde strooiers zijn het, die ze in snackbars gebruiken om de frieten te zouten, om ze elegant en vervolgens geroutineerd en quasi nonchalant een paar keer omhoog te gooien voor ze in een bakje of grote zak worden geschut. Heerlijk geluidje is dat, het springen van die hete frieten in de ronde bak, nadat ze net uit het vet zijn gehesen. Wellicht zijn die zoutstrooiers niet eens gevuld, en is het alleen dat toverachtig gebaar dat er helemaal bij hoort. Nou ja, voor de oliebollen zou ik zo’n strooier echt niet willen hebben. Ze horen gewoon bij de friettent en de kermis in september straks; niet bij deze winterweken na kerstmis. Zoet en zout, moet je in de wereld duidelijk uit elkaar zien te houden. Intussen is het donker geworden en is de natuurpoedersuiker jammer genoeg alleen nog onder de lantaarnpalen te zien. Met oud & nieuw, nu alweer een tijdje terug, heb ik bewust de oliebollen geproefd; zoals de vogeltjes in de tuin zich nu ook sterken, aan hun vetbollen. Maar zonder die strooier. Liever rustig, gevleid in een laagje pure poedersuiker. Een nog vers wit nieuw jaar inluiden, doe je vaak met oude, vertrouwde gebruiken. De witte sneeuwpoeder buiten doet je daar, terwijl het jaar alweer een aardig eind op weg is, op een moment dat het eventjes wat rustiger is, weer over mijmeren en nadenken…
Roger
