‘Vanuit de zijbeuk’

week 22-2021: ‘Jongen’  (door Roger)

‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend door enkele mensen – betrokken bij onze parochie – wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in eigen dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.

‘Ga zitten, jongen. Dan kunnen we praten’. Dat is wat hij tegen mij zei.
Ik pak een stoel, ga zitten zoals hij zegt en hoor:
“het is jouw leven. Jij hoeft sowieso niet te kruipen, zoals wij vroeger. Ik zie veel van mezelf, in jou terug. Wat ik vanuit verantwoordelijkheidsgevoel gedaan heb, toen ik nog jong was, dat doe jij voor een stuk nu ook”.
Ik sta op, en zeg hem dat ik me veilig voel bij het gaan volgen, van dit pad.
Ik kon niet geloven, wat ik zag na deze woorden. Een stille traan, in zijn ogen.
“Goed, jongen”. “Ja, pap”.
Hij zegt nog, dat als ik struikel, ik rechtop zal staan.
Dat ik trots mag blijven, ook als ik me ooit vernederd voel.
Dat ik mijn lessen moet leren, ook al zijn het niet de lessen die ik wil leren.
En dat ik vooral ook steeds, mijn visie op het geheel mag laten zien.
En elke stap die ik zal maken, de steile helling op, zal het meer dan waard zijn.
Als ik maar blijf lopen, als een man.

En nu ben ik, een paar kilometer onderweg op onverharde wegen.
Ik heb dingen geleerd, die ik nog niet wist.
Ik had al geleerd over: opofferen, de visie niet opgeven, ook al verlies je soms een stuk van het plan.
En terwijl ik dit schrijf, prikt in de hoek van mijn oog –dezelfde kant- een traan.
Het is niet makkelijk, om voor je gevoel even aan de verkeerde kant van de weg te staan.
En geen idee te hebben, hoe om te keren -om voor het gevoel weer, als vanzelf, de goede kant op te gaan.
“Ga zitten” (we moeten praten). Kruip niet weg. “Sta op – en loop”.
Loop als een man,
jongen…

Roger Maenen