week 12-2021: Markeringspunten (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend door enkele mensen – betrokken bij onze parochie – wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in eigen dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Belangrijke of ingrijpende gebeurtenissen vormen vaak markeringspunten in ons leven: ze kunnen zelfs een hele omslag teweeg brengen. ’Voor en na ons trouwen’. ‘Voor en na dat ernstig ongeluk of die ernstige ziekte’. ‘Voor en na die verhuizing of nieuwe baan’. ‘Voor en na de pensionering’. Vaak verandert het je manier van leven of hoe je tegen dat leven aankijkt. In het ene geval positief, in het andere geval negatief. Soms vallen enkele van die momenten ook nog eens samen.
Bij ons was dit laatste het geval in 1973: een nieuwe baan, trouwen en verhuizen naar de grote stad. Ineens een volstrekt ander leven. Een nieuwe omgeving en nieuwe verantwoordelijkheden en je leven voor goed gaan delen met iemand anders, in mijn geval met Jacqueline. Die veranderingen hadden wel wat weg van het resetten van een apparaat: het vanaf het beginpunt opnieuw opstarten van dat (nieuwe) leven. Je zet een streep onder het ‘oude normaal’ en zoekt een weg in dat, wat het ‘nieuwe normaal’ gaat worden.
Een vergelijkbare situatie ontstond bij mijn pensionering. Afscheid nemen van een drukke baan en samen met Jacqueline weer terugkeren naar ons geboortedorp, waar het leven in die 35 achter ons liggende jaren natuurlijk ook niet had stilgestaan. Ook in die nieuwe omstandigheden moesten we beiden weer onze weg vinden. Wat willen we allebei nog gaan doen in de jaren die voor ons liggen? Ik moet zeggen dat dit laatste bijna als vanzelf ging. Jacqueline ging ook hier weer zingen in een paar koren, zette zich in voor de Wereldwinkel en werd samen met mij actief binnen de KBO. Ik ging een paar klussen doen in de parochie, binnen de KBO en zelfs voor de Carnavalsvereniging. Er was tijd voor familiebezoek, er werden nieuwe vrienden gemaakt en samen fietsen werd een mooie hobby. En gelukkig vergaten we niet onze contacten met onze Zuid-Limburgse vrienden te onderhouden. Hetzelfde gold voor de contacten met enkele oud-collega’s, waar ik jarenlang mee was opgetrokken. En zo valt ook het leven na de pensionering weer bijna als vanzelf in nieuwe plooien. Zij het, dat er ook wat plooien ontstaan, die het leven wel eens wat lastiger maken. Je krijgt te maken met gezondheidsproblemen en op bepaalde punten valt er dan niets meer te ‘resetten’. Het komt er veel meer op aan, om die nieuwe omstandigheden te aanvaarden. Vaak betekent het: terugschakelen naar een lagere versnelling, zoeken naar weer een ‘nieuw normaal’. Lukt dat, dan is het leven – dat samen ouder worden – nog steeds de moeite waard. Ja, soms is het ook dan nog een klein feestje. Je moet het wel blijven zien en vieren!
Mat
