‘Vanuit de zijbeuk’

week 07-2021: Koffie-molentje  (door Roger)

‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend door enkele mensen – betrokken bij onze parochie – wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in eigen dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.

Wat ik moeilijk blijf vinden, is het openen van een vacuümpak met gemalen koffie.

Voorzichtig knippen in de kop van het pak, even laten sissen, en dan proberen de inhoud in een vierkante bus of plastic box te schudden. Zonder geknoei van de minuscule korreltjes. Er zijn er gelukkig intussen ook, waarvan je de gesealde stroken losjes van elkaar open trekt, en de bruine troostmassa moeiteloos in de bus overbrengt.

Douwe, uit Joure; Maar: Meneer Ergerberts wordt het, als het me weer eens niet lukt. Boos op mezelf. En je moet bij dat merk ook nog eens oppassen, dat je niet in het waardebonnetje knipt.

Koffiezetten, hoort er voor mij van jong af aan erbij. Bij oma kreeg ik als peuter al, een vierkant houten bakje, met een zwengel op de schoot. “Hij kan al koffiebonen malen”, zei oma dan trots.

Als ik lekker zat te spelen riep ze enthousiast –vooral als er ander, volwassen bezoek kwam uit de buurt: “Kom je voor ons koffie malen, Jungske?” Dan krijg jij (met de klemtoon, op jij) een koekje. Enkele jaren later op basisschoolleeftijd, leerde ze me al snel de rest van het koffie zetten.

In een soort koker, met gaatjes erin, moest ik het papier aan de randen nauwkeurig omvouwen. Zoveel maatschepjes gemalen koffie erin, en een klein lepeltje Buisman. “Je kunt zo lekker koffiezetten” zei ze dan. Later kwamen er steeds modernere elektrische koffiezetapparaten op de markt. Favoriet, als cadeau bij bijzondere levensmomenten. Een keer werd er ook een nieuwe gekocht bij de lokale Electrozaak (een familiebedrijf, dat er nu niet meer is), omdat ik de glazen kan had gebroken. Alle jaren, waren er de Melitta-filters. Deze naam klinkt even vertrouwd, als van een verre tante. Speciaal, met haar gezichtje afgebeeld aan de zijkant van het groen-rode kartonnen pak. Omdat ik op verpakkingen altijd alles lees (ook al, van kinds af), weet ik feilloos dat ze: Melitta Bentz heet – kijk volgende keer zelf, maar eens op zo’n verpakking.

Ik begon eigenlijk pas vanaf mijn 16de jaar zelf koffie mee te drinken. Eerst met veel melk, en suiker.

Nu ben ik gehecht, aan het samen koffie drinken met ‘niets erin’. Als ik alleen ben, drink ik nooit koffie. Altijd, samen met anderen. Een Senseo van meneer Frits Philips, of de kuipjes van Nespresso heb ik niet.

Mijn moeder prijst me nog steeds, als ik lekkere koffie zet.

Alleen als ik een pak open moet maken, zorg ik dat ik veel tijd heb. En dat ik echt alleen ben, op mezelf. Mijn humeur is namelijk meestal daarna, voor enkele minuten: ‘vacuüm’ …

Roger