‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend door enkele mensen – betrokken bij onze parochie – wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in eigen dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Lege kerken, maar …
Ik behoor tot de categorie krantenlezers in ons dorp, die elke dinsdag en vrijdag met veel belangstelling uitziet, naar de columns van Gerard Kessels in ‘de Limburger’. Je mag me een fan noemen. Zo af en toe nemen we – uiteraard met toestemming van de schrijver – een column van hem over op onze weblog. Vroeger hoorde ik thuis op de boerderij vaker de uitdrukking ‘het beste van het varken, zit tussen de kop en de staart’. Wat een verschil met columns. Met columns van Gerard Kessels. Diens columns blinken vaak juist uit door een ijzersterke kop (openingszinnen) en dito staart (slot). Zijn column van afgelopen dinsdag ‘Lege kerken’ is daar een mooi voorbeeld van. Op die kop en staart wil ik graag met enkele woorden reageren.
De ‘kop’ van Lege kerken: “De mens is van God los. Kerken lopen leeg. Op de torens staat wel nog een haan, maar binnen komt geen kip meer. De gelovigen geloven het wel en blijven weg.”
Wat een binnenkomer! Van zo’n spitsvondige, maar ook wel dramatische openingszinnen kom je niet meer los. Maar is het echter wel zo, beste Gerard, dat ‘het voetvolk’ van God los is? Ik waag het te betwijfelen. Na het lezen van het boek ‘Sodoma’, stel ik vast, dat dit etiket veel meer past bij een groot deel van de Vaticaanse top. Dat deel, dat door die aardige Paus Franciscus al meerdere malen gehekeld is als ‘onoprechte kwezels en huichelaars’. Deze ‘kleingelovige’ denkt, dat in de vaak ultraconservatieve standpunten, die de kerk inneemt én het gedrag van die kliek rond onze Paus, veel méér de oorzaak ligt dat ‘de kippen niet meer in de kerk komen’.
En dan ‘de staart’ van Lege kerken, waarin de liefde van de schrijver voor het Oude Dorp (Nederweert) weer eens sterk tot uitdrukking komt. Het ‘Oude Dorp’ waarnaar de schrijver – na vele omzwervingen – is teruggekeerd.
“Wat ben ik bij al deze ellende blij met de kerk in het Oude Dorp. Het exterieur van de antieke toren is net geheel gerestaureerd. En binnen krijgt het kostbare, oude orgel nieuwe pijpen. Hier wordt moedig strijd geleverd tegen de tijdgeest. Hier blazen God en de pastoor nog hoog van de toren.
Als jij Gerard, de loftrompet steekt over de gerestaureerde Lambertuskerk in het Oude Dorp, kan ik niet nalaten dat te doen over ‘de kathedraal van de Peel’ in buurdorp Meijel. Ook ik ben na mijn pensionering teruggekeerd naar mijn geboortegrond in de Peel. Ook in Méél klinkt heel binnenkort ‘Steigers weg’ en staat onze ‘kathedraal’ met haar gloednieuwe leien dak, weer te glimmen in de winterzon. En als de avond dan gevallen is, is de prachtig verlichte toren als een ‘baken in de Peel’ tot in de verre omtrek zichtbaar. Ja, tot zelfs in het Oude Dorp. Keplaon Roger en ik nodigen jou en de ‘pestoeër’ van het Oude Dorp van harte ‘oppe koffie’ en zijn graag bereid tot een tegenbezoekje. We zijn immers buren, slechts gescheiden door onze wederzijdse vrienden in ‘d Oospel…
Mat
P.S. Ook in Méél lukt het ons het laatste jaar aardig om op onze parochieweblog wekelijks hoog van de toren te blazen. We moeten het weliswaar zelf doen, maar vertrouwen er op, dat het God behaagt.
