‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend door enkele mensen – betrokken bij onze parochie – wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in eigen dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
PEELGELUK
Het leven van onze voorouders in dit dorp, zag er – op een groot aantal punten – natuurlijk totaal anders uit dan het leven dat wij hier nu leiden. Ontwikkelingen stoppen nu eenmaal niet bij onze dorpsgrenzen. Het is echter maar zelden, dat dit voor schokken zorgt. Ik denk dan bijvoorbeeld aan de gemeentelijke herindeling in 2008, toen Meijel haar zelfstandigheid verloor. Maar zie. Na ruim 10 jaar heeft alles zich weer geplooid en hebben we ons plekje – met behoud van onze eigenheid – in dat groter geheel ingenomen. Misschien gaan we zelfs een ietsje ‘grötser’ door het leven dan voor die tijd. We hebben onze eigenheid – en op sommige punten misschien ook wel onze eigenaardigheid – behouden . Met dank aan de bestuurders van Peel en Maas – die daartoe de ruimte bieden – doppen we hier nu op vele terreinen onze eigen boontjes. En dat kan alleen maar dank zij de grote gemeenschapszin in ons dorp. Zeer velen leveren daaraan een bijdrage. Het is goed toeven in dit dorp. Ons verenigingsleven is bijzonder rijk geschakeerd; biedt ‘voor elk wat wils’. Samenwerken zijn we hier met hoofdletters gaan schrijven. En als voor grote projecten een beroep op onze gemeenschapszin wordt gedaan, dan zijn we er. Natuurlijk gaat het in eerste instantie gepaard met enig gemopper, maar ook dat hoort bij onze volksaard, hier aan de rand van de Peel. Kijk maar naar onze ‘Méélse kathedraal’. Het nieuwe dak heeft aardig wat pegels gekost, maar nu zitten we ook weer vele jaren droog. En het zou goed zijn als we onze ‘kathedraal’ in de toekomst voor meer dan alleen puur kerkelijke vieringen gaan gebruiken. Het Oogstdankfeest van het afgelopen jaar – één van onze Méélse pareltjes – liet weer eens een van die ongekende mogelijkheden zien. En zien kunnen we vanaf onze mooi gerestaureerde kerktoren tot in de wijde omtrek. Ja, tot in Zaerum toe, vanwaar ‘de Grúún van Méél’ een half jaar geleden d’n Um – en daarmee de organisatie van ’t OLS – naar ons dorp brachten. Dat OLS gaat dit jaar een belangrijk stempel op ons dorp drukken. Ik ben er van overtuigd, dat ons dorp daar massaal de schouders onder gaat zetten. Een schitterend feest – niet alleen voor ‘die van Willibrord’ – maar voor gans Méél, ligt in het verschiet.
En dat noem ik dan PEELGELUK: leven in een dorp, waarin nog echte gemeenschapszin bestaat. Een dorp, waar we samen de schouders onder zaken zetten en waar we samen kunnen feesten. Ja, een dèùrep, waar we same gröts op kanne zin!
Mat
