‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Waarneming
Jacqueline en ik verbleven deze zomer enkele dagen in een aardig familiehotel ‘boven in Holland’. We combineerden er het nakomen van enkele oude afspraken met een paar dagen fietsen door de polders. Het werden ‘plezante’ dagen, zouden onze Zuiderburen zeggen. Fijne ontmoetingen met oude vrienden, lekker eten en een heerlijk glas. En gelijk de eerste avond waren we al getuige van prachtig theater: Een wonderlijke mix van komedie en drama.
Wat hier volgt is een ‘reconstructie op hoofdlijnen’.
We genieten in het restaurant van onze maaltijd, als aan de tafel naast de onze een nogal opvallend stel plaatsneemt. “Twee tortels op leeftijd”. Als een ietwat verlegen jonge kelner de menukaart overhandigt en informeert of mevrouw en meneer al iets wensen te drinken, geeft de laatste aan, eerst de wijnkaart te willen bestuderen en uiteindelijk wordt een keuze gemaakt. De ober verschijnt met een mooie fles en toont het etiket aan het stel. Er volgt instemmend geknik. Aan een vrij tafeltje ernaast ontdoet de jongeman de fles van de kurk en schenkt een bodempje wijn in het glas van de man die zal ‘keuren’. Na wat ‘walsende bewegingen’ wordt eerst geroken en naar de kleur gekeken. En dan doet meneer de ontdekking dat iets van de kurk in het glas terecht is gekomen. Hij accepteert dit niet en de ober kan vertrekken met de boodschap dat de fles op tafel kan blijven voor de helft van de prijs of er dient een nieuwe fles te komen. Onderwijl verschijnt een grijnslach op het gezicht van mijnheer en de vrouw die hem vergezelt moet moeite doen om een lach te onderdrukken. De ober verschijnt met een nieuwe fles, die hij heel zorgvuldig ontkurkt. Uiteindelijk kunnen de glazen gevuld worden. Vervolgens maakt de man de ober duidelijk, dat beiden het dagmenu van de chef wensen, maar dan met aanpassingen en of hij dat wil gaan regelen. Voor de duidelijkheid: het dagmenu biedt keuze uit twee voor- twee hoofd- en twee nagerechten. Keuze genoeg dachten wij. Maar niet voor dit stel. De ober keert terug aan tafel met de boodschap, dat zo dadelijk de chef het verder met hen zal opnemen. De grijnslach verdwijnt van ’s mans gezicht en ook mevrouw heeft weinig meer te lachen. De mededeling voelt blijkbaar ongemakkelijk. Misschien toch de hand overspeeld? Even later verschijnt een man met een geweldig postuur in strak pak en een volle glimlach ten tonele: de chef. “Goede avond allemaal”, klinkt het en hij beent naar de tafel van het tweetal. “U heeft speciale wensen begrijp ik”. “Ja”, klinkt het nu enigszins onzeker “En natuurlijk zijn we bereid tot een bijbetaling”. Over dit laatste was met de jonge ober natuurlijk met geen woord gerept. “Niet mogelijk”, klinkt het echter zeer beslist uit de mond van de chef. “ U maakt een keuze uit ons dagmenu of u eet ‘à la carte’ voor de daarvoor geldende prijzen. Doet u beide niet, dan drinkt u op uw gemak uw fles leeg en verlaat – na betaling – ons restaurant”. Om zijn gezicht nog enigszins te redden, bestelt de man de gerechten ‘à la carte’ en de chef meldt hen, dat de keuken met de bestelling aan de slag gaat. De chef keert zich om, wenst de overige aanwezigen een prettige voortzetting van de maaltijd en verdwijnt ‘van het toneel’.
Met moeite kon ik de aandrang om te applaudisseren onderdrukken. Anderzijds: het stel had toch al geweldig in het stof moeten bijten en de mooie wijn in het glas heeft hen waarschijnlijk gesmaakt als azijn. Nee, meer ‘stof happen’ was ook weer niet nodig. Samen met de overige gasten waren wij de eerste avond van ons verblijf al verrast met toneel van de bovenste plank. Wat zou mijn favoriete schrijver van vroeger – Simon Carmiggelt – van zo’n waarneming een schitterend verhaal gemaakt hebben. Helaas, u moet nu het doen met het mijne.
Mat
