Onze ‘gastcolumnist’ Gerard Kessels heeft een aantal moeilijke weken achter de rug. De 72-jarige oud-Nederweertenaar lag aan het ziekenhuisbed gekluisterd. Maar afgelopen dinsdag meldde hij zich weer op zijn vaste plek op pagina drie van de krant. We ‘vieren de terugkeer van de ‘woordkunstenaar’ met een eerdere column van zijn hand: ‘Nieuwe lente…”. Een nieuwe lente. Deze is ook Gerard van harte gegund!
Nieuwe lente, oude rochel
Niets aan te doen. Ook de donkerste hoek van de tuin wordt nu geteisterd door de lente. Alles dreigt uit te lopen. Overal tintelt het, behalve bij mij. Begeleid door spottend vogelgefluit – hebben die beesten niets beters te doen? – haal ik de grasmaaier uit de winterstalling. Het mes moet geslepen worden, het mist scherpte, maar: wie niet? De herrie van de oude maaier geeft mij de gelegenheid de restanten van mijn winterhoest ongegeneerd naar buiten te blaffen. Een nieuwe lente en een oude rochel. Ik voel het al: ook dit jaar zal tuinieren niet mijn grootste hobby worden. Ik ga direct in de verdediging, concentreer mij op de ergste uitwassen. Met die tactiek heb ik vorig jaar plaatselijk veel succes geboekt.
Bij de Boerenbond bezoek ik altijd alleen de afdeling Vertragen, Vernietigen en Verwijderen. De grootste onheilsplek is een perk met bamboe. Nog aangelegd door de vorige bewoner. Moet gebeurd zijn in een vlaag van verstandsverbijstering. Toen God de mens uit het aards paradijs joeg, gaf Hij hem als bijkomende taakstraf bamboe mee.
Geen ellendiger groeisel. Bamboe kent zijn plaats niet en gaat alle perken te buiten. Eenmaal uitgebroken is hij niet meer te beteugelen. In hete oorden komen bamboesoorten voor, die tot één meter per dag kunnen groeien. Met de verdere opwarming van de aarde heeft Onze Lieve Heer dus ook voor mij nog wat in petto.
Genoeg gezeurd. Mijn rug heeft een winter lang op zijn luie reet kunnen liggen. Aan de gang!
