‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Herinnering
Valt het u ook ooit op? Je hebt lang geleden samen met een ander iemand hetzelfde meegemaakt, maar de herinnering hieraan blijkt sterk uiteen te lopen. Wat voor de één bijzaak is geworden of zelfs helemaal vergeten is, staat bij de ander nog steeds in het geheugen gegrift.
Een andere keer blijken herinneringen echter volledig parallel aan elkaar te lopen. Van dit laatste heb ik onlangs weer een mooi voorbeeld meegemaakt. Ik zocht iets op in het boek ‘Brokkenpap’ waarin m’n neef en vriend ‘Pierre van ome Hannes’ zijn jeugdherinneringen heeft opgetekend. Ik had het snel gevonden en bladerde nog even verder. Ik stopte bij z’n verhaaltje van 1 februari 1953, ‘de watersnoodramp’. Mijn herinneringen aan dat moment vallen precies samen met die van Pierre. Hij en ik zitten die zondagmorgen samen met vader, moeder, broers en zussen bij ons in de ‘zondagse’ kamer aan de radio gekluisterd. We luisteren met ingehouden adem naar de nieuwsberichten. Allerlei nieuwsflarden komen voorbij: springvloed, Zeeland, dijkdoorbraken, overstromingen, verdronken mensen. Als 7-jarigen kunnen we het natuurlijk niet helemaal bevatten, maar de ernst dringt wel tot ons door.
Dan volgt een oproep aan alle soldaten, die met verlof zijn. “Stil”, roept mijn oudste broer Bert, die ook in militaire dienst is. Alle soldaten moeten per direct terugkeren naar de kazerne, waar ze gelegerd zijn. Er is even overleg tussen vader, moeder en ‘onze’ Bert. Bert gaat zijn soldatenpak aantrekken, pakt zijn andere spullen bij elkaar, neemt afscheid en vertrekt richting dorp. Van hieruit gaat het met bus en trein verder naar zijn legerplaats. Tijdens de dagen die volgen, worden in de krant en via de radio de gebeurtenissen op de voet gevolgd. Ons gezin is extra betrokken bij de ramp, vanwege de aanwezigheid van broer Bert in het gebied. Een paar weken later keert Bert op een zaterdagmiddag terug naar huis. En zoals we op die zondagmorgen met zijn allen aan de radio gekluisterd zaten, zo hangen we deze zaterdagmiddag met z’n allen aan de lippen van Bert: onze held van het moment. In geuren en kleuren passeren de gebeurtenissen in dat verre Zeeland de revue. De herinneringen, die Pierre over het gebeuren heeft opgetekend , komen loepzuiver overeen met mijn herinnering. Ik heb het gevoel, dat als we er nu samen nog eens over konden praten, zelfs de kleinste details daarvan zouden kloppen. Maar helaas, ook Pierre is herinnering geworden. Een dankbare herinnering.
Mat
