‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Licht
Terugblikken en vooruitzien. Ons leven hangt er van aan elkaar. Het een kan moeilijk zonder het ander. Je bouwt immers verder op hetgeen achter je ligt. Tenzij, dat – gewild of ongewild – een breuk met dat verleden ontstaat. Maar dan nog, blijft die tijd van voor die breuk met ons verdere leven verbonden. Wat achter ons ligt blijft – positief of negatief – ook onze toekomst mede bepalen.
En die toekomst bepalen we, maar zeer ten dele zelf. Er zijn allerlei factoren – dichtbij en veraf – die daar invloed op hebben. Zo kan ziekte ons persoonlijk leven zeer sterk gaan bepalen en oorlogen dat van hele volkeren. Maar ook allerlei kleinere zaken ‘van buitenaf’ kunnen ons leven stevig beïnvloeden. Zo zorgt bijvoorbeeld pensionering ervoor, dat we een heleboel ‘nieuwe’ keuzes moeten maken, nieuwe invullingen zoeken.
Het zijn van die momenten waarop het verstandig kan zijn, de balans op te maken. Waar staan we en wat willen we nog graag? Niet om te constateren, wat er allemaal niet meer kan, maar onze aandacht richten op de dingen, die nog wel kunnen. Blijven zoeken naar het positieve en niet afglijden in de richting van het negatieve. Daarmee doen we niet alleen onszelf, maar ook onze omgeving, sterk tekort!
Dat laat onverkort dat ieder van ons – bijvoorbeeld bij een slechte uitslag van een onderzoek – wel eens diep in de put kan zitten. Misschien wel zo diep, dat we nog maar moeilijk een uitweg zien. Maar als er in die donkerte dan weer een streep licht valt, is het wel van belang dat we ons richten naar dat licht. Want die ene streep licht, maakt ook de omgeving minder donker. Ja, die ene streep licht stelt ons mogelijk zelfs in staat weer uit de put te klauteren.
Ik wens het ieder van ons van harte toe, dat we de kracht vinden om ons in het nieuwe jaar telkens weer te blijven richten naar het licht, zelfs als het erg donker wordt. En als het licht dan definitief uitgaat, mogen we blijven hopen op licht aan het andere eind van de tunnel. “En” – zo voegde daar laatst in mijn vaste programma ‘de verwondering ’van Annemiek Schrijver op zondagmorgen’ iemand aan toe – “als daar dan ook nog elke dag mijn krantje wordt bezorgd, blijf ik een tevreden mens”. Ik ook, met wel graag nog één toevoeging, als het mag. Als die krant kan, moet het ook mogelijk zijn, dat ik op die plek de weblog van onze parochie kan blijven volgen. Wensen dat ik daar straks ook stukjes voor u mag blijven schrijven, vind ik echter lichtelijk overtrokken…
Mat
