‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Koerswijziging
Koerswijzigingen: ze zijn in onze snel veranderende wereld aan de orde van de dag. Of het nu gaat om politieke partijen, multinationals, vakbonden of werkgeversorganisaties. Ze moeten telkens bedacht zijn op veranderingen in de wereld om hen heen en daar hun strategie op aanpassen en zo nodig de koers verleggen. Zelfs de slager of de bakker om de hoek en de agrariër in ons eigen dorp ontkomen daar niet aan. Geen oog voor die snel veranderende wereld , geen bereidheid tot veranderen? Dat kan zomaar leiden tot diepe crisis. Ja, je kunt zelfs weggevaagd worden. Wel vreemd eigenlijk, dat een instituut als onze kerk daar geen enkel oog voor heeft en doof is voor de roep om verandering vanuit de eigen gelederen. En als het al eens aan de orde is, gaat het in een tempo, dat nog vele malen langzamer is, dan dat van een slak. Maar nu mijn ‘uitstapje naar de kerk’, even terzijde.
Ook ieder van ons moet in het leven regelmatig van koers veranderen, de ene keer gedwongen , de andere keer vrijwillig. Dat gold en geldt ook voor mij: bv de keuze om vakbondsbestuurder te worden; de keuze voor Jacqueline als mijn levenspartner; een huis kopen; meerdere verhuizingen; en zo zou ik er nog een aantal kunnen noemen. Het gaat me hier minder om de momenten, waarop je kiest, maar om de gevolgen van die keuze voor je verdere leven. Heel vaak brengen die nieuwe keuzes, ook weer nieuwe, dus andere verantwoordelijkheden met zich mee. Ik prijs me gelukkig, dat ik veel van dit soort beslissingen zélf (mee) heb mogen nemen. Anderen wórden voor je genomen, zoals het moment waarop je met pensioen gaat. Weer anderen overkómen je, zoals geconfronteerd worden met ziekte. Ook deze veranderingen, waar je zelf niet voor gekozen hebt, kunnen je noodzaken je levenskoers drastisch te veranderen. Wees blij, denk ik nu, dat je die beslissingen zelf nog kúnt nemen, zelf nog het stuur in handen hebt. Goed, bergen (werk) verplaatsen laat je inmiddels aan anderen over, je schakelt steeds minder op naar een hogere versnelling. Ik heb het gevoel dat ik wat beschouwender word. Persoonlijk vind ik het ook wel fijn, dat ik milder wordt in mijn oordelen. Al blijven er natuurlijk ook zaken, waar ik me goed boos om kan maken. Een voorbeeld? Kunt u krijgen! Ik kan me er nog steeds over opwinden, dat de leiding van onze kerk – met een kleine uitzondering voor onze huidige Paus – volstrekt doof blijft voor de roep om verandering. Blijft weigeren om – volkomen tegen de tijdgeest in – de eeuwenoude bakens ook maar iets te verzetten. Met als gevolg, dat aan haar Heilige Boodschap steeds minder mensen nog een boodschap hebben!
Mat
