‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
MH-17, 17 juli 2014
MH17. 17 juli, 2014. Ik vind het nog steeds zo onwerkelijk. Je gaat op reis samen met je familie of dierbare, voor een vakantie. Wie doet dat niet? Of je moet weg voor je werk. Naar een congres bijvoorbeeld, om samen met een aantal collega’s je te verdiepen in een of ander maatschappelijk probleem. En ja, natuurlijk hoop je dat het vliegtuig in de lucht blijft. Mensen die het kunnen weten, zeggen zelfs dat het veiliger is dan in een auto op de snelweg.
Maar toch gebeurt het af en toe dat het noodlot als een bliksemflits treft. En een vliegtuig verongelukt. Een vreselijke ramp. Omdat heel veel mensen, en de levens van de ontelbare achterblijvers tegelijkertijd doodgaan. En niet alleen mannen, vrouwen en kinderen. Bijna iedere vlucht gaan ook dieren mee. Zo zaten in de MH17 twee honden. Een Friese Stabij van 8 jaar oud, genaamd Quinta, en een Duitse Herder-pup, die Costa heette. Je ziet: alle berichtgeving, over alles, heb ik lange tijd minutieus gevolgd.
Wij, we zaten niet in de MH17. Gelukkig? Toevallig? Hoe moet je dat nou zeggen?? Ons leven is niet geëindigd in een groot veld vol met goudgele zonnebloemen. Ruisende zonnebloemen, die diep moeten hebben gebogen voor al die mannen, vrouwen en kinderen die vanuit de stilgevallen hemel naar beneden daalden. Ver weg, onschuldig, in een uithoek van de aarde.
Tijdens de voetbalfinale WK18, op 15 juli, heb ik er veel aan moeten denken, aan de wereld van vier jaar geleden…
Roger
