‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
De balans opmaken
Ik ontdek steeds meer, dat kwáliteit van leven belangrijker is dan kwántiteit. Uiteindelijk is het léven in de jaren die ons gegeven zijn, van meer waarde, dan het aantal járen van ons leven. Als we in de laatste fase van ons leven de balans opmaken, hoopt ieder van ons, dat hij oprecht tegenover alle minnen, meer plussen kan plaatsen. Evenzeer kijken we dan naar, wat ons leven heeft opgeleverd en wat we zelf hebben bijgedragen
Ik constateer dan in mijn overpeinzingen, dat tegenover de mooie momenten, vaak moeilijke momenten stonden. Of zoals Johan Cruyff het vaak zei: “Elk voordeel heb zijn nadeel”. Mijn leven kende mooie lentes en prachtige zomers, maar ook gure herfsten en grijze, koude winters. Maar evenzo herinner ik me prachtige herfstkleuren en heb ik als kind volop genoten van sneeuw- en ijspret in koude winters.. Ik heb in m’n leven best verdriet gekend, maar daar staan veel mooie en dierbare momenten tegenover. De humor lag vaak op straat, maar evenzeer het venijn. Ik heb het gevoel, dat ik best een heel klein steentje heb bijgedragen aan deze wereld, maar ook dat ik zaken heb laten liggen. Best vaker ook naar mijn eigen belang gekeken en het belang van de ander op dat moment uit het oog verloren. Ach, denk ik dan maar, als de balans maar niet doorslaat naar de min-kant, maar in de plus blijft.
Zoals velen van ons heb ik in mijn leven vooral gebaande wegen bewandeld en maar weinig het onbekende avontuur opgezocht. Natuurlijk kan ik dat toedekken met deugden als je verantwoordelijkheden dragen en wat dies meer zij. Het mag allemaal waar zijn, maar ik heb daardoor wel avontuur gemist. Ik heb nooit in mijn dooie eentje of samen met mijn vrouw een paar weken door een onherbergzaam landschap gezworven, me verdiept in de Andalusische volkskunst of bij ondergaande zon bluesmuziek gespeeld op een oude accordeon. Misschien had dit meer voor me betekend, dan het op TV volgen van ‘over-gewichtige’ mannen in doffe pakken, die me bestookten met gewichtige uitspraken. Uitspraken, waarvan ik me wel eens afvroeg of ze er zelf in geloven. ‘Wichtigmacherei’ is – naar mijn idee – een ‘sport’ die door veel van deze lieden wordt bedreven. Hou er subiet mee op, zou ik zeggen, zodat – als je later de balans van je leven opmaakt – tegenover alle minnen voldoende plussen staan. Ga blues spelen op een oude accordeon of trek de bergen in en ontdek jezelf. Doe het, voordat het te laat is.
Huub
