‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Mooi verhaal
Het gebeurt me regelmatig. Na het lezen van een artikel in de krant of een tijdschrift, denk ik: Wat een mooi verhaal. Alle reden om vervolgens tegen Jacqueline te zeggen: “Moet je ook lezen!” Dat laatste hoort ze me beslist niet zeggen, als ik het een flut – of rotverhaal vind. Maar nu terug naar het mooie verhaal.
Een paar weken geleden, was het ‘Grote zaterdaginterview’ in mijn krant geheel gewijd aan onze dorpsgenoot Ed Janssen, de voetbalscheidsrechter. Nu ligt bij zoiets enig chauvinisme altijd wel op de loer. Niets menselijks is mij vreemd. Ik herinner me dat ik in mijn Zuid – Limburgse jaren, verhalen over de Peel kon vertellen, die veel mooier waren dan ik de Peel ooit gezien of beleefd had…
Maar nu terug naar dat vraaggesprek met Ed. Het mooie eraan vind ik de eerlijkheid, die Ed in het verhaal aan de dag legt. Natuurlijk weet je dat – als lezer – nooit zeker, maar ik heb in dit geval geen enkele reden tot twijfel. Hij kan blunders in het veld toegeven en vertelt heel eerlijk en open, hoe hij met spelers omgaat. Deelt uitbranders uit en zo nodig gele en zelfs rode kaarten. Maar kan een speler na een prachtige actie ook een complimentje maken. “Je moet met spelers een band opbouwen.” En even verder in het verhaal: “Als scheidsrechter moet je met je gedrag de spanning in de wedstrijd onder controle houden. Fluiten is acteren. Voetbal is entertainment en de scheids is daar een onderdeel van, al moet hij niet de hoofdrol willen spelen.” Hoewel…En dan komt dat verhaaltje over die Zweedse voetballer Ola Toivonen, ooit gekozen tot meest irritante voetballer van Nederland. Ola komt de armen wijd weer eens boos op Ed afgerend. Ed roept hem toe “Ah, you want to tango?” Hij neemt Ola in zijn armen en ze beginnen samen in dat volle stadion te dansen en alle kou was weer uit de lucht. Mooier kan toch niet?!
Ed is er vast van overtuigd, dat er meer is tussen hemel en aarde, al heeft hij er geen idee van of er een hiernamaals is. De toevoeging die komt ontroert. “Ik zou het graag aan m’n moeder vragen, die vier jaar geleden overleden is.” En op de vraag wanneer hij voor het laatst gehuild heeft, komt zijn moeder opnieuw in beeld. “Ik huil nu nog weleens om haar overlijden.” Vader Harrie mag dan natuurlijk ook niet ontbreken. De meeste bewondering heeft hij voor vader Harrie, die na het overlijden van zijn Annie diep in de put raakte. “Maar hij heeft zich er doorheen geknokt en kan nu weer genieten van zijn kleinkinderen.”
Prachtig toch, als je ‘unne Méélse jong’ zó over zijn ouders hoort praten. En ik ben ervan overtuigd dat Ed op het moment, dat hij dit zei niet aan het acteren was!
Mat
