‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
‘Waar paarden het begeven, werken de ezels verder’
De reclame van een groot, rood Media-bedrijf luidt: ‘ik ben toch niet gek!’
Soms denken we, als innerlijke reactie bij onszelf, of zeggen hardop: ‘ik ben toch geen ezel!’
Daarmee wordt tot uitdrukking gebracht, dat we niet door anderen willen worden gebruikt.
Maar: een ezel is helemaal niet gek. Hij is juist in staat om veel te presteren, en ook zeer belastbaar.
Hij is taai en geduldig. En ook vandaag nog, vooral in oosterse en Aziatische landen, als draagdier gebruikt. Als begeleider in de hoogste, steile bergen, waar geen ander nog komt. Tot in de Himalaya.
Een ezel kan zich goed aanpassen. Maar ook zeer koppig zijn, wanneer hij zijn veiligheid bedreigd ziet. Vertrouwen is bij het vervoeren, van de ene plek naar de andere, het wezenlijkst.
Volgens het Kerstverhaal, 3 maanden geleden, was de ezel aanwezig bij de geboorte van Jezus.
En maakte zich nuttig, bij de vlucht van het gezin naar Egypte.
En op Palmzondag, aan het begin van deze Goede Week, hoorden we dat de ezel een belangrijke rol speelt bij de intocht in de hoofdstad Jeruzalem.
Hij wordt daardoor zelf een symbool, voor de vreedzame weg.
Heel anders dan het paard, dat eerder symbool is van de oorlog – en van het geweld dat door overheersers wordt uitgeoefend.
Bereidheid, tot dienstbaarheid. En ‘ezelsgeduld’. Grote draagkracht en uithoudingsvermogen, als de lasten zwaar worden. Consequent de rondjes blijven draaien, ook als bij actuele gebeurtenissen, die het gezonde verstand ver te bovengaan, een te volgen weg niet zomaar duidelijk is.
Paus Johannes XXIII vertelde ooit: ‘waar paarden het begeven, werken de ezels verder’.
Niet hoogmoedig, maar verdraagzaam.
Deze paus vroeg, om de vensters van de kerken naar de wereld open te houden.
In dit voetspoor, vraagt paus Franciscus, de deuren van de kerken open te houden. En om als kerk naar buiten te treden. In dienstbaarheid. Om te streven naar herbergzaamheid.
Om elkaar te dragen; te verdragen. En: verder te dragen.
‘Denken’, zo zegt het spreekwoord, ‘moet je aan een paard overlaten’.
Die zal dan met gezond verstand erkennen: het voorbeeld van een ezel, is zo gek nog niet…
Roger
