‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Wonder?
Met name als het om sporters of artiesten gaat, ventileren we allemaal wel eens ongezouten onze mening. En menigmaal – vooral als we hem of haar ‘maar niks’ vinden – is de nuance dan vaak ver te zoeken. De ongetwijfeld bij hem of haar aanwezige kwaliteiten worden gelijk bedolven onder een berg kritiek. Er moet heel wat gebeuren, willen we dan nog van mening veranderen. Dat geldt (zeker) ook voor mij.
Enkele dagen geleden gebeurde me echter iets, dat me dwingt om mijn mening over iemand publiekelijk – via deze column – te herzien. Die ‘iemand’ is in dit geval Paul de Leeuw. Voor mij was de goeie man- met name door zijn gedrag t.n.v. andere mensen – echt gezakt tot de laatste trede van de ladder. Kwam ie onverwachts nog wel eens in beeld, dan wist ik niet hoe snel ik door moest zappen naar een ander kanaal. Tot enkele dagen geleden. Ik zette de TV aan en de Leeuw was net aan een heel gevoelig lied begonnen, dat me onmiddellijk raakte. Ik ben één en al oor en oog voor tekst, muziek en wijze, waarop het gebracht wordt.
Ik ga helemaal op in het lied van Paul de Leeuw, hoe is het mogelijk! Nou ja, kijk en lees zelf maar eens:
De een noemt het wonder
de ander het lot
wie weet hoe het heet
mag het zeggen
de een zegt ’t is wonder
de ander zegt God
maar d’r is niemand die het uit
weet te leggen
Toch zijn er wel van die momenten
dan zie je veel meer dan je ziet
dan zie je het wonder van lente
of het nou God is, of niet
je voelt diep van binnen
een wonder dat meer is
dan bloei in een boom
en dat is toch wel heel bijzonder
al heeft het ook iets van een droom
Voor mij heeft Paul de Leeuw met dit lied de laagste trede van de trap verlaten en is hij bezig aan een fikse opmars..
Chapeau!
Mat
