Sóndese koost van zondag 31 december 2023
Ook in ons dorp krijgt de zondagmorgen al geruime tijd een heel andere invulling dan vroeger. Stonden de vrouwen destijds de hele morgen aan het fornuis om – als manlief uit de Hòmmis/café kwam – ‘Sóndese koost’ op tafel te brengen, hoe anders is dat tegenwoordig. De vrouwen gaan nu op de zondagmorgen met vriendinnen lekker wandelen, al mogen – bij uitzondering – ook wel eens de mannen mee. En als regel wordt die wandeling afgesloten met een lekkere kop koffie of een drankje in een van de Méélse horecagelegenheden. Over alle zin en onzin die ter sprake komt, leest u wekelijks in onze rubriek ‘Sóndese koost’.
Herinnerdingen
Monique: Oudejaarsdag is echt zo’n dag voor herinnerdingen.
Linda: Je bedoelt herinneringen.
Monique: Nee, dingen. Herinnerdingen. Van je moeder een ring krijgen, die van oma is geweest. Dat haakwerkje in de kerstboom, wat je zus ooit gemaakt heeft. Of een foto vinden van je overgrootvader in zijn boerenkiel voor de boerderij.
Linda: Ja foto’s. Daar kijk ik ook graag naar. En de kerstvakantie is voor mij de aangewezen week om ze weer te plakken in een album.
Monique: Plak jij nog?
Linda: Nou ja, plakken.. Digitaal plakken dan. Online een album samenstellen en dat dan laten afdrukken. Want dat fysiek bladeren door zo’n boek, vind ik wel meer hebben dan swipen over de telefoon.
Monique: Ja heerlijk. Eerst als een dolle aan dat album werken, om het net voor kerst in huis te hebben, zodat je na het toetje samen met de kinderen erdoor kunt gaan bladeren. Nou ja, we begonnen samen, onder vrijwillige dwang zeg maar en uiteindelijk droop de een na de ander af . ‘Ik ben even naar de wc, mam’. Totdat ik alleen met mijn album op schoot zat te genieten.
Linda: Maak jij veel foto’s zo door het jaar heen?
Monique: Nou weet je. Ik ben meer van het meemaken, dan van het herinneren. Je hebt van die mensen die alles doen en overal naartoe gaan. En op het moment suprême beleven ze alles door de camera van hun gsm. Nou ja, beleven. Niet dus. Ze zijn zo druk met alles opslaan voor het nageslacht, dat ze helemaal vergeten het moment te beleven als het voor hun neus gebeurt. Dat vind ik nou zo zonde. Ze móeten wel fotoalbums bladeren, om überhaupt te weten waar ze overal geweest zijn.
Linda: Ik moet toegeven dat ik dat ook doe. Zo bang om geen foto te hebben van het mooiste moment, dat ik me helemaal murw schiet. En 500 kiekjes later, zit ik de hele avond na te pluizen wat er allemaal gebeurd is.
Monique: Zo heb je dus alleen herinnerdingen, die foto’s, maar geen herinneringen. Ik heb niet zoveel met dingen. Dure sierraden, merkschoenen of verre vakanties met souvenirs. Maar ook herinneringen maken is weer zo’n hippe uitspraak waar ik niet zoveel mee kan. Het gaat vaak gepaard met must-see plekken, bucketlisten en geplande uitjes. Ik ben meer van het ondernemen, het doen. Het meemaken of mee maken. En daar komt dan vanzelf een herinnering aan. Maar dan meer in de zin van ‘bij het vastpakken van de hamer bij dat klusje, denk ik aan de zaterdagen, vroeger met mijn vader’. Ik heb daar geen hippe plek of schrikbarend prijskaartje voor nodig.
Linda: Ik heb dat met appeltaart. Als ik dat ruik, dan zie ik mijn oma weer zo voor me. Ze bakte altijd zelf haar taarten met zo’n schort aan met bloemetjes erop.
Monique: Een geur brengt je meteen terug naar een plek hè. Zo’n vieze diesellucht brengt me meteen terug naar mijn eerste autootje. Man, wat was ik trots toen ik die bij elkaar gespaard had. Of de geur van een lelie. Sommigen vinden het heerlijk, maar ik associeer het direct met droevige begrafenissen.
Linda: Ja of geluiden! Zodra er iemand met zijn nagel langs…. Oeh, ik kan het niet eens zeggen en de rillingen gaan al over mijn rug! Ik ben dan meteen weer terug op de basisschool.
Monique: Of muziek. Heerlijk zo aan het einde van het jaar met al die lijsten en terugblikken. Je hoort dan van die vergeten nummers en je weet precies nog waar je was en met wie.
Linda: Maar dat heb ik ook met nieuwsfeitjes. Iedereen weet nog waar ie was op nine-eleven. Of tijdens de vuurwerkramp.
Monique: Uhm.
Linda: Monique! Kom op. Dat weet je toch zeker nog wel!
Monique: Nou, bij de geur van het vuurwerk, denk ik wel altijd aan ‘pulverkes’.
Linda: Pardon? Is dat weer iets Meijels of van de vastelaovend.
Monique: Ja en ja. Dat zijn die rode rolletjes die je in je schietgeweertje kon doen. Pááf!
Linda: Jaja, in die tijd dat je nog met dinosaurussen speelde zeker.
Monique: Ja zeker. Mijn herinneringen gaan véél verder terug dan die van jou. Dus neem me niet kwalijk als ik effe niet meer weet waar ik was toen Epke goud won of wat ik deed tijdens de EK 1988.
Linda: Dat weet ik wel.
Monique: Waar jij was? Jij bent toch van begin ’80 niet?
Linda: Nee, waar jïj was! Niet achter de tv in elk geval!
Monique: Vast. Ik zal wel appeltaarten hebben staan bakken, foto’s zitten plakken of met een hamer op mijn duim hebben geslagen.
Linda: Heb je daar nog een actieve herinnering aan?
Monique: Nee, maar wel een herinnerding. Kijk, die gekke kronkel in mijn nagel.
Linda: Beter dan een kronkel in je hoofd. Kom, we drinken lekker een kop koffie bij ons thuis met een oliebol van ‘de sjutteréj’, met de voetjes omhoog op de salontafel. Want we moeten nog lang staan vanavond.
