Tot ver in de jaren ’60 was de Hoogmis op zondagmorgen vaak tot de laatste plaats bezet. Ná de Hoogmis was het in de omliggende cafés niet veel anders. Onder het genot van een glas bier of een borrel werden verhalen verteld, ervaringen uitgewisseld en het dorpsnieuws aan elkaar doorverteld. In ‘Nao de Hòmmis’ gaan we wekelijks opnieuw dat dorpsnieuws aan elkaar doorvertellen. Humoristisch, ernstig, zelf gezien of van horen zeggen.
Nao de Hòmmis van 14 augustus
Lins: Van zo’n vriend moet je het hebben. Joh, het was gewoon geen kampeerweer daar in de Ardennen. Kampeerweer is zon en lekker buiten kunnen leven en daar was geen sprake van. Van dat de hele dag hangen in de caravan, wordt je langzaam maar zeker gek. Ik ben dan blij als ik het ding weer achter de auto kan hangen en richting Meijel kan toeren.
Chris: Dat onbestendige weer hier was voor mij reden om de caravan van de hand te doen. En de stress om met de caravan de zon op te zoeken in Spanje, Zuid-Frankrijk of Italië werd me teveel. Dat is iets voor jonge mensen, maar niks voor ons.
Lins: Ik ben er ook wel klaar mee Chris. Moet nu alleen ons Truus nog zo ver zien te krijgen. Die verveelt zich in die caravan geen moment, al regent het pijpenstelen buiten. Is ze niet aan het koken of aan het puzzelen, dan begint ze de hele hut weer schoon te maken. En vooral bij dat laatste zit Linske natuurlijk steeds in de weg. Het verlangen naar mijn schuurtje achter het huis waar ik de hele dag wat kan aanklooien, wordt dan met het uur groter.
Piet: Zo zou je na een huwelijk van meer als vijftig jaar nog in relatietherapie moeten. Één goeie raad Lins: Verkoop dat ding en neem bij goed weer samen met Mien en mij zo af en toe ergens een paar dagen een hotelletje: lekker fietsen, eten en drinken en je krijgt het gevoel dat je leeft als God in Frankrijk, zonder ook maar een stap in dat land te hoeven zetten.
Lins: Dat is nog eens een advies, waarmee ik die van ons misschien kan verleiden. Truus en Mien kunnen het ‘so-wie-so’ goed met elkaar vinden. Ik ga dat de komende dagen eens in het garen hangen.
Jan: Ons Bertha vind het maar niks. De zoon zit met zijn gezin in Italië en dochterlief in Zuid-Frankrijk. Ze laten dagelijks wel weten hoe goed ze zich amuseren maar Bertha zal God op haar blote knieën danken als de hele bubs weer veilig thuis is. Toen ze een paar dagen geleden in de krant las van dat achtjarig meisje dat ’s nachts in haar tentje was aangerand, dacht ik dat ze een acute hartstilstand kreeg. Vanaf dat moment zijn de kaarsen bij het Mariabeeld niet aan te slepen.
Jo: Die van mij wekt graag de indruk dat ze er best mee om weet te gaan, maar ik weet wel beter. Normaal hoeft ze het bed maar te zien en ze slaapt. Maar nu is het de hele nacht woelen en moet ze om de haverklap naar de WC.
Wim: Met als gevolg dat jij natuurlijk ook de halve nacht wakker ligt. Zo gaat het althans bij ons. Al gebied de eerlijkheid te zeggen, dat ik ook steeds blij ben als iedereen weer gezond en wel thuis is.
Jan: Nou trouwens even iets heel anders. Ik lees ook in de vakantietijd nog steeds die stukjes van ‘Nao de Hòmmis’. Zouden die mèn nooit op vakantie gaan.
Piet: Jong, die hebben geen vakantie nodig. Die amuseren zich wel met die onzin die hier in de kroeg wordt uitgeslagen.
Wim: Of ze hebben correspondenten, net als bij de krant. Gewoon, mensen als jij en ik die hetgeen hier gezegd wordt snel doorbrieven aan die mèn en zo kunnen wij onze eigen onzin teruglezen. Maar ik blijf erbij: ook al moet ik er vaker mee lachen, het zou eigenlijk niet mogen mogen…
Jo: Maar nou wil je me toch niet gaan vertellen, dat ik hier misschien met een geheim agent aan tafel zit.
Piet: Zolang het er eentje van ‘de kerk’ is, valt het nog wel mee. Wacht maar eens tot die Poetin een van zijn mannen op ons afstuurt.
Jan: Maar die ontglipt ons niet. We zorgen wel dat die Moskoviet verdwaalt in het moer van de Peel, waar hem een vreselijke dood wacht. Dat is nog eens wat anders als Peelgeluk vinden!
Wiel: Alweer een kind gestorven in Meijel. Een groter drama lijkt me niet mogelijk voor ouders.
Ger: Je merkt wel dat er veel medeleven is. De afscheidsviering van Levi in het gemeenschapshuis schijnt heel bijzonder te zijn geweest.
Piet: Ook kapelaan Roger heeft de afscheidsviering mee verzorgd. Fijn dat dit in ons dorp allemaal mogelijk is, ook al vindt de viering niet in de kerk plaats.
Wiel: Kerk en gemeenschap vloeien op zo’n moment in elkaar over. Het is een goede zaak, al blijven de omstandigheden waaronder in- en intriest.
