‘Nao de Hòmmis’

Tot ver in de jaren ’60 was de Hoogmis op zondagmorgen vaak tot de laatste plaats bezet. Ná de Hoogmis was het in de omliggende cafés niet veel anders. Onder het genot van een glas bier of een borrel werden verhalen verteld, ervaringen uitgewisseld en het dorpsnieuws aan elkaar doorverteld. In ‘Nao de Hòmmis’ gaan we wekelijks opnieuw dat dorpsnieuws aan elkaar doorvertellen. Humoristisch, ernstig, zelf gezien of van horen zeggen.

Nao de Hòmmis van 15 januari

Niek: Elke krant of ‘krèntje’ had wel weer een foto van een Nieuwjaarsduik. Ik kan me bij God niet voorstellen welke lol mensen aan zo’n duik in dat ijskoude water beleven.
Wim: Je zou verwachten dat het alleen maar wat van die jongelui zijn, die nog half beneveld zijn van het vieren van Oud op Nieuw. Maar nee hoor: Je ziet ook hele gezinnen en zelfs mensen op leeftijd. Alle respect, maar mij niet gezien.
Niek: In Koningslust doken ze bij gebrek aan een plas water zelfs in een afvalcontainer. Nee, dan zou ik nog liever een half uur in een bad met Glühwein gaan liggen.
Jan: Dat laatste lijkt me in dubbel opzicht wel lekker. Maar toch even serieus. Ik denk dat in ons dorp op Nieuwjaarsdag rond de fontein best een aardige activiteit mogelijk zou zijn. Jong en oud uitdagen om door het sproeiende water te lopen. En na afloop natuurlijk glühwein, wafels en oliebollen.
Niek: En dan niet overdag, maar ’s avonds onder het gekleurde licht en de nevel die optrekt. Lijkt me een prachtig schouwspel. Kunnen we op het plein en in de omliggende horeca ook nog een ouderwetse Méélse Nieuwjaarsreceptie houden.
Wim: Ik vond die Nieuwjaarsrecepties van vroeger erg leuk. Met het bestuur van de Kajotters waren we ook altijd van de partij: eerst pastoor Grubben. dan het gemeentehuis en tenslotte naar kapelaan Piet Bergmans. Pastoor Grubben bood naast een goed glas wijn ook altijd een sigaar aan, maar daar zijn we toch maar nooit aan begonnen. Het bier van Piet Bergmans was toch wel meer ons ding.
Niek: En dan was het vaak nog niet afgelopen, want dan werd hier in het café vaak nog wel een tijdje doorgegaan door al die ‘Nieuwjaarwensers’. En iedereen praatte en dronk met iedereen. Het was één grote familie.

====================================================
Jo: Volgens mij is die Bart Ebisch met zijn vaste rubriek in 1Peel en Maas de laan uitgestuurd. Ik mocht dat overigens wel als hij de politiek weer eens scherp op de korrel nam.
Ger: Maar je moet ook daarbij wel binnen grenzen blijven en dat was voor die Bart blijkbaar erg moeilijk. Hij wist sommige raadsleden en wethouders werkelijk tot op het bot te beledigingen in hun hemd te zetten. En dat niet één keer, maar telkens opnieuw.
Wiel: En zijn vriendjes hield hij steeds uit de wind. Dat moest vroeg of laat een keertje mis gaan en dat is nu blijkbaar gebeurd.
Jo: Ze gaan nu starten met een soort ‘burgerpanel’ waarbij iedereen anoniem zijn mening kan geven over een bepaald onderwerp. Dat laatste bevalt mij eigenlijk voor geen meter, al dat anonieme ‘gedoens’.
Ger: Maar ik neem wel aan dat de redactie bewaakt wat wel en niet toelaatbaar is. Er zijn natuurlijk best voorbeelden te noemen waarover mensen een oordeel hebben. Een voorbeeld dat genoemd werd was de verlichting van de Meiejlse kerktoren die nu gesneuveld is en waarvan reparatie 70.000 euro kost.
Chris: Maar dan moet je van te voren natuurlijk wel een beetje weten hoe zo’n zaak in elkaar steekt. Anders wordt het ook al gauw een beetje geschreeuw in de ruimte. Hebben we niet één Bart Ebisch, maar een heel stelletje van die boys.

=====================================================
Lins: Zo, Méél heeft haar jubileumprins. John 1, zoon van Henk en Tinie Lenders. Ik hoorde van onze Roger dat het hier in het café zondag één groot feest was, met John, zijn vrouw en kinderen als stralend middelpunt.
Thei: Heeft die Roger van jou dan ook iets gezegd over die spreuk van John. Ik snap er niks van: gaat geloof ik over blauw en geel, terwijl ik altijd dacht dat de vastlaoveskleuren rood, geel en groen zijn?
Cor: Dan kan ik je wel uit de droom helpen Thei. Ik heb op de site van de Kieveloeët gekeken. Daar staat trouwens ook een prachtige fotoreportage van de inhuldiging op. Maar terug naar die spreuk: Blauw en geel slaat op de kleuren van de volleybalclub, waar John al 33 jaar lid van is en nog steeds actief speelt in het derde team. En de vastelaovesrit waarover in het tweede deel van de spreuk gesproken wordt, staat voor zijn beroep: vrachtwagenchauffeur.
Thei: Zo dat is dan tenminste duidelijk. Kan ik dat dadelijk thuis ook tegen Bertha vertellen en na het eten samen naar die fotoreportage van de Kieveloeët kijken.
Cor: Kijk dan ook naar de foto’s van het afscheid van prins Hidde. Op een gegeven moment lijkt het er op of iedereen in het café aan het ‘beuken’ is. Je merkt trouwens ook aan alles bij dat afscheid dat het voor die Hidde een geweldige belevenis is geweest en bij zijn afscheid waren er natuurlijk ook weer een heleboel kinderen van school bij.