Tot ver in de jaren ’60 was de Hoogmis op zondagmorgen vaak tot de laatste plaats bezet. Ná de Hoogmis was het in de omliggende cafés niet veel anders. Onder het genot van een glas bier of een borrel werden verhalen verteld, ervaringen uitgewisseld en het dorpsnieuws aan elkaar doorverteld. In ‘Nao de Hòmmis’ gaan we wekelijks opnieuw dat dorpsnieuws aan elkaar doorvertellen. Humoristisch, ernstig, zelf gezien of van horen zeggen
Nao de Hòmmis van zondag 19 juni
Giel: Dit moet de ideale zomer voor mij gaan worden. Nu eerst het WK Voetbal, dan de Tour en de Olympische Spelen en aansluitend de Ronde van Spanje. Alleen moet het weer nog een beetje meewerken.
Wim: Van dat weer heb je toch geen last als jet de hele zomer – met een pintje onder handbereik – op de bank het sportgebeuren aan het volgen bent.
Giel: Wim het gevaar dreigt uit een andere hoek. Bij mooi weer wil ons Mien de fiets op. Niet voor een uurtje of zo, maar lekker lange dagtochten. De picknick mee en een paar keer een stop bij een terras voor koffie of een frisdrankje. Mijn hoop is gevestigd op het weer van de laatste weken: veel onverwachte regenbuien met af en toe een flinke donderslag. Vooral dat laatste. Daar is Mien als de dood voor.
Lins: Je zou je echt moeten schamen kameraad. Een schat van een vrouw, die alles voor je doet en die jij aan huis wilt binden omdat mijnheer van de vroege ochtend tot de late avond TV wil kijken. Niet te geloven.
Giel: Ik heb een compromis in gedachte. Ik wil met haar afspreken dat we bij mooi weer, elke week een paar keer ’s avonds een paar uur hier op het terras gaan zitten. Daar houdt Mien namelijk ook erg van en ik trouwens niet minder.
Wim: Nog erger. Mijnheer wil zijn schatje verleiden door zijn ene geneugten – sport kijken – te combineren met het andere – terrasjes pikken.
Jo: Ik heb nog een stijve nek van het steeds weer naar de lucht kijken.
Bert: Hoe kan dat nou, je hebt toch al een paar jaar geleden de duiven van de hand gedaan.
Jo: Nee man, ik wilde die JSF’s zien die een rondje Nederland deden. De zoon van de buurman is beroepsmilitair en die had me verteld dat ze nagenoeg recht over Meijel zouden komen. Ik heb de hele dag met de verrekijker in de aanslag zitten kijken, maar niks hoor. Miste daardoor ook nog het L1 Nieuws die beelden vertoonde van het hele gebeuren.
Jan: Ik heb in de krant gelezen dat die machines onzichtbaar zijn op de radar, dan kun jij met dat ‘speelgoed verrekiekerke’ al helemaal niks beginnen.
Jo: Dat wordt dan helemaal fraai. Schaffen ze van onze belastingcenten peperdure toestellen aan en mogen we ze ook nog niet eens zien. Hebben we überhaupt nog wel een leger, want militairen zie je ook nog nauwelijks.
Wiel: Ja jongens dat was in onze tijd wel anders. De treinen zagen op vrijdag en op maandagmorgen ‘legergroen’. Op vrijdagavond kwam je thuis van de kazerne en op maandagmorgen met de eerste bus weer weg om je op tijd bij de commandant te kunnen melden.
Bert: Het plezierigste van de reis vond ik het wachten op trein of bus in Deurne. Op vrijdagavond dronk je bij Mien, tegenover de statie een pilske en op maandagmorgen stond daar in alle vroegte de cafédeur al open voor de koffie. Bij haar kon je als militair met al je problemen terecht, ze was als een ‘twidde mooder’. Je ging met je problemen eerder naar Mien als de legeraalmoezenier.
Lei: Is er iemand van jullie in de kerk geweest toen de bisschopvorige week de ‘Méélse kinjer’ gevormd heeft.
Wim: Dat niet, maar ik heb hem wel gezien. We zaten hier op het terras met de familie wat te drinken, toen de auto met de bisschop voor de kerk stopte. Zijn chauffeur had maar liefst twee koffers bij zich. Mijn schoonzuster zei nog: “De bisschop knoopt er een weekendje Meijel aan vast; op zoek naar het echte Peelgeluk”.
Piet: Vergeet niet dat al die paarse spullen voor zo’n viering mee moeten: ‘van toog tot kalotje’. Trouwens Niek moet dat allemaal weten, want die had een kleinkind dat het Vormsel deed.
Niek: Klopt Fleur deed het Vormsel en die vond het allemaal héél spannend. Vooral dat moment dat ze moest knielen voor de bisschop en dat kruisje op het voorhoofd kreeg. Ze was na afloop nog helemaal onder de indruk. Het was trouwens een mooie viering, vooral de samenzang van het gelegenheidskoor samen met de vormelingen.
Piet: Het filmpje op de weblog van de parochie bracht goed in beeld hoe slecht de bisschop intussen ziet. Hij heeft een loep nodig om zijn tekst te lezen en het schijnt steeds erger te worden. Ik kan me best voorstellen dat hij gaat stoppen. Ik moet er niet aan denken dat er eens een dag komt waarop ik niet of nauwelijks meer zie!
Wim: Klopt, maar het drama is voor een bisschop of burgemeester natuurlijk niks groter als voor iemand van ons. Neem Nellie bij ons in de straat die al jaren met zo’n blindenstok loopt. En ze blijft optimistisch. Voor Nellie is het glas altijd half vol. “Ook al moet ik dan eerst een vinger in het glas stoppen, om dat te voelen”, lacht Nellie dan.
