Tot ver in de jaren ’60 was de Hoogmis op zondagmorgen vaak tot de laatste plaats bezet. Ná de Hoogmis was het in de omliggende cafés niet veel anders. Onder het genot van een glas bier of een borrel werden verhalen verteld, ervaringen uitgewisseld en het dorpsnieuws aan elkaar doorverteld. In ‘Nao de Hòmmis’ gaan we wekelijks opnieuw dat dorpsnieuws aan elkaar doorvertellen. Humoristisch, ernstig, zelf gezien of van horen zeggen.
Nao de Hòmmis van zondag 21 juli
Thei: Jongens voordat we gaan kaarten of over de schutterij beginnen, wil ik toch graag een heel andere zaak op tafel leggen.
Jo: En je kijkt er heel ernstig bij, Thei. Lucht je hart, man.
Thei: Dat zal ik doen. Luister. Ons Lies kwam deze week thuis met een verhaal waar ik wakker van heb gelegen. Jullie weten dat enkele weken geleden die mooie boom op het strooiveldje van het kerkhof tijdens dat noodweer de geest heeft gegeven. We dachten met z’n allen dat daar snel een nieuwe boom geplant zou worden, maar Lies wist me te vertellen dat dit helemaal niet gaat gebeuren!
Giel: Als dat waar is weet ik in ieder geval zeker dat er op die plek in de toekomst zeker twee mensen minder gaan liggen: ons Annie en ik! Wij hadden die plek onder die boom al langer als onze laatste rustplaats uitgekozen; de kinderen waren er van op de hoogte. Maar zonder die boom is het voor mij over en uit. Ik ga komende week kijken op de begraafplaats in Nederweert, of daar wel een mooie boom op het strooiveld staat. Ons Annie komt trouwens van Nederweert, dus die zal geen bezwaar maken.
Thei: Precies wat je zegt, Giel. Lies en ik gaan ook elders kijken. Desnoods laten we onze as uitstrooien op het Heldens kerkhof. Hoewel me dat eigenlijk wel een brug te ver is.
===============================================
Wiel: Het benieuwd me eigenlijk of bij de ‘Grúún’ maandag iedereen weer gewoon aan zijn werk is gegaan. Ik kan me dat eigenlijk nauwelijks voorstellen.
Bart: Ik zou het niet weten, maar in ieder geval zal er nog erg veel nagepraat zijn. Iedereen zal ook wel zijn eigen heel speciale herinneringen aan het gebeuren hebben, die hij of zij tot in lengte der jaren met zich zal dragen.
Lei: Er zijn natuurlijk ook al een berg documenten terug te vinden op internet: foto’s, uitgebreide artikelen in een veelheid van kranten en bladen en niet te vergeten alle filmopnamen. Ik vraag me eigenlijk af of er binnen de schutterij of Heemkundevereniging niet iemand zal zijn die al dat materiaal gaat bundelen en opslaan. Lijkt me in ieder geval meer dan de moeite waard.
Bart: Dat zal dan een stevige klus zijn, want het winnen van dat OLS in Sevenum, loopt natuurlijk naadloos over in de voorbereiding van het OLS van volgend jaar. Je zou er bijna een geschoold archivaris voor nodig hebben.
Wiel: Als in ieder geval ook maar het uitvoerige interview van de vier vrouwen van het winnende zestal op zondag in de studio in Maastricht bewaard blijft. De halve nieuwsuitzending was ermee gevuld en wat een kwaliteit. Het leek wel alsof ze dagelijks interviews gaven. Dat was echt Méél en de ‘Grúún’ op z’n best.
Lei: Maar dan moeten we hier zeker ook dat interview van gisteren in de zaterdagbijlage van de krant noemen. Die twee jonge meiden Nienke en Tanicha die heel wijze woorden zeiden over de ontwikkelingen binnen het schutterswezen en de positie van de vrouwen daarin.
Bart: En dan vooral onder de schietboom bij het OLS!
===============================================
Wim: Mijn oudste dochter en haar man wilden een makelaar in gaan schakelen om hun huis te verkopen. Ze moeten gaan verhuizen omdat hij in Arnhem een nieuwe baan heeft gekregen.
Jan: Met een beetje geluk zou dat wel eens snel kunnen lukken Ik hoor dat er huizen zijn die maar een paar weken in de verkoop zijn en dan al van eigenaar wisselen.
Cor: Maar ik zie toch ook nog steeds huizen waar het bordje ‘te koop’ maanden in de voortuin staat.
Wim: Ik wilde zonet vertellen dat mijn dochter een makelaar wilde inschakelen. Maar blijkbaar had iemand er lucht gekregen van hun voornemen om te verhuizen. Na een telefoontje kwam het stel dezelfde avond langs en een uur later dronken ze samen een borrel op de geslaagde transactie.
Jan: Ik hoor tegenwoordig ook van mensen die helemaal niet van zins zijn een ander huis te kopen maar menig uurtje zoet zijn met het bekijken alle mogelijke huizen op Funda. Ze zijn vooral nieuwsgierig naar hoe mensen hun huizen hebben ingericht. Veel huizen worden immers aangeboden met allerlei foto’s erbij over de inrichting.
Wim: Daar had de schoonzoon het ook al over. Gekscherend worden ze fundamentalisten genoemd. Gelukkig heel wat onschuldiger en vreedzamer als die Moslim-fundamentalisten, die zo vaak in het nieuws komen.
===============================================
Aan de tapkast
Frans: Hadden ze op dat volksfeest van afgelopen zaterdag d’n Um bijna op een steigerplank door Méél moeten dragen!
Kastelein: Wat is dat weer voor flauwe kul Frans.
Frans: Zal ik je vertellen Wim. Toen de Grúún zaterdag uiteindelijk in Sevenum konden vertrekken moesten alle materialen nog in de bus geladen worden. Zegt een van die meiden: “Wie heeft die oude plank hier bij onze spullen gezet. Die laat ik hier mooi staan, dat is rommel die we niet bij ons hadden, dus die gaat nu ook niet mee terug naar Méél.” Gelukkig dat een andere schutter het verhaal hoorde en kon ingrijpen. “Dat is de draagbaar waarop d’n Um moet komen te staan. Anders moeten we onze trofee op een steigerplank door het dorp dragen!
Kastelein: Maar weet jij dan ook Frans dat er direct na de vakantie een voorstel in de gemeenteraad komt om de eeuwenoude benaming voor de ‘wegh van Meijl op Seven’ gaan te veranderen?
Frans: Dat kunnen ze toch niet maken! Welke naam moet dat dan worden.
Kastelein: Héél kort. D’n UM-weg!
