week 43-2024: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Levenstempo
Ik durf hier best te zeggen, dat – voor mijn gevoel – in mijn werkzame periode het levenstempo hoog lag. Vele jaren bepaalde dat werk in belangrijke mate mijn leven en deels ook nog dat van Jacqueline. ‘s Morgens na het douchen vlug een kop koffie en kort de krant inzien, Jacqueline gedag zeggen en weg was ik. Op kantoor de post doornemen en vervolgens ofwel stukken schrijven of vergaderstukken doornemen en op weg gaan naar de eerste vergadering van die dag. Dat ‘vergadercircus’ liep als regel ook door in de avonduren en het was niet vreemd, als er ook in het weekend nog vergaderstukken doorgenomen moesten worden of notities geschreven. Gelukkig was er dan vaak echter ook wel enige ruimte voor afspraken met vrienden of familie of wat uren doorbrengen samen met Jacqueline.
Toen dat werk wegviel, was het best wennen aan een leven in een lagere versnelling. Het ‘heilige moeten’ maakte plaats voor het zoeken naar nieuwe invullingen van de tijd. Invullingen, waarin in ieder geval ook meer ruimte was voor sámen dingen doen. Het was ook de periode, waarin we besloten weer terug te keren naar ons geboortedorp en dat betekende min of meer ook een nieuwe gezamenlijke start van deze laatste levensfase. In het begin voelde het allemaal wat vreemd aan, maar nu voelen we ons hier weer helemaal ‘tusj’. Na wat gezondheidsproblemen is het levenstempo nog wat verder ingezakt, maar we vinden beiden het leven nog steeds meer dan de moeite waard om ‘het te leven’. We voelen ons betrokken bij ons dorp en haar mensen. Dit laatste laat onverlet, dat ik dagelijks ook graag het gebeuren in de grote wereld om ons heen volg. Zo besteed ik best aardig wat tijd aan het volgen van de politieke ontwikkelingen in eigen land en daarbuiten. Ontwikkelingen, die ik – en dan druk ik het nog zacht uit – toch wel als zorgelijk en zeer ongewis ervaar. Ik hoop absoluut niet tot de groep mensen te gaan behoren, die zich afkeren van het gebeuren in de wereld en zich alleen nog richten op hun eigen leventje. Maar – om niet in mineur te eindigen – er is ook volop tijd voor leuke, voor fijne dingen: samen fietsen, een terrasje pikken, korte wandelingen, praatjes met ‘nieuwe en oude’ bekenden, die je in het dorp tegenkomt, verjaardagen in de familie, ‘klasjeneere’ met vrienden, sterke verhalen vertellen met m’n broers over vroeger en samen een borrel drinken. En tussen alle bedrijven door toch ook de contacten blijven onderhouden met onze vrienden in ‘het zuiden’ en oud-collega’s elders in het land.
Nou moet ik niet in de verleiding komen om te roepen, dat ik het – al bij al – toch nog best aardig druk heb ! Het is een levenstempo, dat passend is bij ons beider leeftijd.
Mat
