week 40-2024: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Mijn krant, mijn kerk
In een wekelijkse column informeert de hoofdredacteur van mijn krant – Bjorn Oostra – de abonnee/lezer zeer regelmatig over de ontwikkelingen bij deze Limburgse krant. Een poosje geleden deed hij dat onder de veelzeggende kop ‘Onze printabonnee sterft langzaam maar zeker uit’.
Anders gezegd: het aantal lezers van de papieren krant wordt met de dag kleiner! Hij laat dit geluid overigens al enkele jaren horen, maar het wordt steeds indringender. De gemiddelde leeftijd van de abonnees komt intussen uit boven de 70 en het aantal ‘papieren abonnees’ blijft gestaag dalen. Een kentering in deze ontwikkeling dient zich – naar zijn oordeel – niet meer aan. Bovendien wordt het vinden van bezorgers van die papieren krant een steeds groter probleem. Bjorn zegt het nog niet in zoveel woorden, maar het einde van mijn papieren krant komt onafwendbaar in zicht. De toekomst ligt bij de digitale krant, maar ook bij meer audio en video. Op het einde van zijn column herhaalt de hoofdredacteur nog maar weer eens, dat hij zal blijven uitleggen, welke keuzes de krant maakt en waarom ze doen wat ze doen. Heel verstandig, als u het mij vraagt, hoe pijnlijk ik die boodschap ook vind!
Bij het lezen van zijn columns over dit onderwerp dringt zich bij mij steeds vaker een vergelijking met de ontwikkelingen in onze kerk op en dan vooral,die in onze westerse wereld. Als ik mijn krantenabonnement vergelijk met mijn kerkbijdrage en de hoofdredacteur met de leiding van de kerk (paus, curie, episcopaat) dan word ik door de leiding van mijn kerk alleen in zeer algemene (en vaak onbegrijpelijke) zin geïnformeerd over de ontwikkelingen en hoe men het tij wil keren. En dat tij valt voor mijn gevoel nauwelijks nog te keren, daarvoor is de uittocht te massaal. Wat men doet, heeft veel meer weg van pappen en nathouden en uitstel van executie. Op het punt van vernieuwingen, zoals bij de krant, hoef ik bij mijn kerk (bijv. rond celibaat en een gelijkwaardige positie van de vrouw en die van homoseksuelen) geen enkele verwachting te hebben. En als ik de parochiepriesters een beetje oneerbiedig vergelijk met de krantenbezorgers, zien we in de kerk – net als bij de krant – een schrikbarend tekort aan dit noodzakelijke ‘eerstelijnspersoneel’. Net als in diverse bedrijfstakken, vult de kerk de gaten steeds meer op met ‘arbeidsmigranten’. En van de poging om gelovigen zover zien te krijgen, dat ze als een soort eigentijdse missionaris anderen terug weten te brengen op het ‘gelovige pad’ mag nauwelijks resultaat verwacht worden.
Wat de eigen parochie betreft, zien we gelukkig, dat de kerk niet alleen letterlijk nog een centrale plaats inneemt, maar ook in ons dorpsleven gelukkig nog steeds zichtbaar aanwezig is. Dit laatste mogen we zeer zeker voor een belangrijk deel op het conto schrijven van kapelaan Roger, die zich hier intussen alweer heel wat jaren veel moeite voor getroost. Op dat raakvlak van onze ‘dorpse samenleving’ en onze parochie gebeuren in Meijel nog steeds heel mooie dingen. Dit laat echter onverlet, dat ook in onze parochie het aantal mensen, dat nog met enige regelmatig de kerk bezoekt verder blijft dalen. En net als die gemiddelde leeftijd van de ‘papieren krantenlezer’ is ook de gemiddelde kerkbezoeker de 70 inmiddels wel gepasseerd. Ook bij ons loopt het aantal doopsels, Eerste Communies, Vormsels, kerkelijke huwelijkssluitingen en uitvaarten gestaag terug. Eerlijk gezegd, geloof ik er niet meer in, dat ik (en volgende generaties) nog mee zal maken, dat deze (desastreuze) ontwikkelingen in onze westerse wereld nog gekeerd gaan worden. Daarvoor is dit ‘schip’ veel te log en de (leidinggevende) bemanning te zeer verdeeld over de te varen koers. De hoofdredacteur van mijn krant geeft duidelijk aan, dat er een andere koers gevaren wordt om ‘mijn krant’ in de lucht te houden. Ik krijg wel eens het gevoel dat de leiding van de kerk vertrouwt op een groot allesomvattend wonder, dat onze kerk weer terugbrengt in het oude spoor. Het moge duidelijk zijn, dat ik meer vertrouwen zou hebben in een heldere vernieuwende lijn naar het voorbeeld van hoofdredacteur Bjorn van mijn krant.
Mat
