week 34-2024: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Mijn dagelijks ‘nieuwsmenu’
Van huis uit zijn zowel Jacqueline en ik gewend, dat we ‘met het seizoen mee-eten’. Vroeger was daarbij de (grote) groentetuin en boomgaard op de boerderij van haar en mijn ouders leidend.
En dat seizoensaanbod aan groenten en fruit bepaalt in grote lijnen nog steeds wat bij ons op tafel komt. Typische ‘Sóndese koost’ op de zondag staat overigens nog maar zelden op het menu.
Het ‘tot me nemen’ van het dagelijkse nieuws verliep en verloopt eveneens nog volgens vaste patronen. Toen ik nog werkte was het vast tarief om ’s morgens bij het begin van de werkdag snel de hoofdlijnen van het nieuws uit een paar kranten tot me te nemen en vervolgens was het de beurt aan de dagelijkse knipselkrant van onze afdeling voorlichting. Jarenlang was dit een ‘papieren krant’, nadien een ‘interne nieuwssite’ op internet. Dag in dag uit zorgde deze knipselkrant ervoor, dat iedereen binnen de organisatie – en dus ook de bestuurders in de regio – afdoende geïnformeerd werden over relevante ontwikkelingen in ‘polderland’ (politiek/werkgevers/werknemers).Na deze portie dagelijks nieuws kon het eigenlijke werk beginnen: post afhandelen, notities schrijven, overleg met bonden en vergaderingen van velerlei aard en op velerlei plaatsen. In de auto stond de radio altijd afgestemd op de ‘nieuwszender’.Met al het avondwerk, dat bij de job hoorde, kwam ik aan tv-kijken overigens maar weinig toe.
Hoe anders ziet mijn ‘nieuwsmenu’ er nu uit! ’s Morgens op mijn gemak de krant lezen bij de eerste kop koffie van de dag. Na het douchen op de pc een paar nieuwssites nalopen, waartoe ik gemakshalve ook maar even onze eigen parochieweblog reken. In de namiddag en avond staat vaak de tv aan. Over het algemeen gaat het dan om actualiteiten en programma’s, die de achtergronden bij het nieuws belichten, ook die bij onze Duitse en Belgische buren. Voor een ander wellicht ‘saaie koost’, maar voor mij ‘dagelijkse koost’, waar ik maar moeilijk buiten kan. Daartoe reken ik ook Kamerdebatten, die ik vaker volg. Zoals ik me vaker ongerust maak over onderdelen van het dagelijks nieuws, zo kan ik me vaker ‘ongerakkes’ ergeren aan de opvattingen die sommige partijen in zo’n debat te berde brengen en de wijze waarop ze dit doen.(Kapelaan Roger bracht het mooie Méélse woord ‘ongerakkes’, dat hij in een van zijn dagelijkse boodschappen gebruikte, weer terug in mijn herinnering.) Mijn hang naar ‘nieuws en achtergronden’ is zo groot, dat films en andere cultuurprogramma’s bij ons maar weinig aan bod komen. Gelukkig voor deze jongen is Jacqueline helemaal verslingerd aan lezen en zo zijn er niet zoveel momenten, die mijn’ nieuwshonger’ kunnen verstoren. Ik heb het – ook op dit punt – toch wel aardig getroffen met ‘mijn lief’.
In de zomer, als de politiek vanwege het reces voor een belangrijk deel stil ligt, vind ik het volgen van de Tour de France een aardig alternatief voor mijn dagelijkse portie ‘politiek gekrakeel’. Is ‘Sóndese koost’ wel zo’n beetje van ons ‘eetmenu’ verdwenen, op mijn ‘nieuwsmenu’ komt het nog steeds voor. Elke zondag ‘Sóndese koost’ op de parochieweblog en als toetje ‘Buitenhof’.
Ja en dan staat om de vier jaar een groot sportief spektakel op mijn menukaart: de Olympische Spelen. Natuurlijk kan er op deze toch wel geldverslindende Spelen ook terechte kritiek geuit worden, maar ik kan er echter ook écht van genieten. Ik hang dan weliswaar niet de hele dag voor de buis, maar pik via samenvattingen aardig wat mee. Juist ook van sporten, waarvoor ik normaal weinig of geen belangstelling heb. En prachtig om dan te zien hoe al deze sporters over de grenzen, die in het normale leven hun werelden scheiden heen stappen en lief en leed met elkaar delen. De winnaar neemt felicitaties van de verliezer in ontvangst en de verliezer krijgt een troostende arm om de schouder geslagen van die winnaar. Dit maakt die Spelen niet alleen tot een feest voor het oog, maar vooral ook voor de geest!
Mat
