Sóndese koost van zondag 11 augustus 2024
Ook in ons dorp krijgt de zondagmorgen al geruime tijd een heel andere invulling dan vroeger. Stonden de vrouwen destijds de hele morgen aan het fornuis om – als manlief uit de Hòmmis/café kwam – ‘Sóndese koost’ op tafel te brengen, hoe anders is dat tegenwoordig. De vrouwen gaan nu op de zondagmorgen met vriendinnen lekker wandelen, al mogen – bij uitzondering – ook wel eens de mannen mee. En als regel wordt die wandeling afgesloten met een lekkere kop koffie of een drankje in een van de Méélse horecagelegenheden. Over alle zin en onzin die ter sprake komt, leest u wekelijks in onze rubriek ‘Sóndese koost’.
Fotooke aftrékke
Linda: En, hoe was je vakantie?
Monique: Prima, maar ik ben blij dat ik weer thuis ben.
Linda: Ben je weer blij met je eigen bed, je eigen wc en ..
Monique: Mijn eigen eten. En bij jullie?
Linda: Het was geweldig. Ik heb wel 1.000 foto’s gemaakt.
Monique: Duizend? Had je dan wel tijd gehad om met je eigen ogen te zien waar je was, of moet je dat gaan terugkijken op de camera?
Linda: Nou, een camera heb je tegenwoordig niet meer nodig hoor, ik doe alles met mijn GSM.
Monique: En nu een album maken?
Linda: Dat weet ik nog niet, daar gaat wel veel tijd inzitten hè.
Monique: Dus je kijkt op je GSM terug naar je foto’s?
Linda: Ook niet vaak, eerlijk gezegd.
Monique: Nou, dan hoop ik toch dat je ook wat live genoten hebt van al dat moois. Ik heb me weer zitten verwonderen op vakantie.
Linda: Over al het moois?
Monique: Ook wel, maar ook over de mensen. Ik houd van mensen-kijken. Dat jonge meiden zich in allerlei bochten wringen om er zo onecht mogelijk uit te zien op een foto ‘van de omgeving’, die alleen maar telt als je er zelf ook pontificaal opstaat, dat ben ik inmiddels wel gewend. Maar ik zag zelfs een groepje van 3 volwassen mannen complete fotoshoots van elkaar maken. Met pet, zonder pet, met veel te dure zonnebril, en zonder, samen op de foto en solo, met gesloten benen en nonchalant. The whole shabang! Ze hadden het zo druk met hun ideale standjes – en het zoeken naar die zonnebril toen die van het muurtje gevallen was – , dat de idyllische ondergaande zon, die een goudgele glans op het water uitspreidde en als perfecte plaatje moest dienen, tot zijn uiterste dieptepunt was gezakt, voordat er ook maar een keer geklikt was.
Linda: Ach, laat ze toch.
Monique: Nee hè.
Linda: Wat is er?
Monique: Je hebt Frank toch niet ook als lijdend voorwerp op al je kiekjes gezet hè. Zo, van zijn beste kant achter een bord met eten?!
Linda: Nog niet, al zou ik het willen. De enige borden waar hij met zijn neus boven hangt, zijn de infoborden, die bij elke bezienswaardigheid te vinden zijn.
Monique: Dat is handig.
Linda: Vooral ongezellig!
Monique: Kun je hem vragen waar je overal geweest bent!
Linda: Dat doe je zelf maar. Breek mij de bek niet open. Als je ook maar iets vraagt, krijg je er meteen een avondvullend programma bij. Voordat we op vakantie gingen, had hij al een volledig project gewijd aan de geschiedenis van de complete omgeving waar we naartoe gingen.
Monique: Leuk toch, dat hij er zo gepassioneerd over is?!
Linda: Weet je waar ik inderdaad ook een hekel aan heb?! Mensen die hun eten fotograferen en op social media zetten. Waarom is dat?
Monique: Geen idee. Bij de meesten kun je wel zien, dat ze niet van honger omgekomen zijn op vakantie. En nu weer allemaal massaal naar de sportschool en de diëtist!
Linda: Ach, gewoon een paar weken weer normaal werken, eten en bewegen, en dan komt dat ook wel weer goed.
Monique: Daarover gesproken, zullen we vandaag een paar kilometers extra lopen? Ik moet over een paar weken voor het werk op de foto!
Linda: Ik zeg niks.
Linda: Monique?
Monique: Ja?
Linda: Hoort bij ‘gewoon een paar weken weer normaal werken, eten en bewegen’ ook, dat jij op zondag weer verse appeltaarten bakt?
Monique: Natuurlijk! Zin?
