week 11-2024: (door Roger)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Zorg
In deze tijd heersen grote zorgen, over de ‘grijze’ golf (de ‘vergrijzing’), die we als samenleving niet aan zouden kunnen. Door te weinig zorgenden, en gebrek aan beschikbaar gesteld geld. Ook hierdoor, vormt een zorghuis voor vele mensen een soort schrikkelbeeld.
Maar dit doet geen recht, aan wat een zorghuis óók is:
In persoonlijke gesprekken gaat het, inderdaad, over alles wat niet gaat, niet meer gaat, nooit meer gaat. Over, wat vroeger al pijn deed. Of, wat nu weer terugkomt. Of meer dan eerder, naar boven komt. Natuurlijk worden ook alle kleine stapjes voorwaarts (als, ‘successen’), gevierd. Maar veel contact, gaat over de moeilijk(ere) kant van het leven; en, ook, het einde daarvan.
Toch, is dat niet alles. Om, met een tekst van een LOESJE-poster te spreken: “Vergrijzing: de collectieve wijsheid van ons land is dan groter, dan ooit”. En die wijsheid, zit en leeft ook in het zorghuis.
En mens-zijn, betekent: altijd iets, te zorgen hebben. Er zijn leeftijden, dat iemand zich tamelijk onkwetsbaar voelt. Behalve, voor wie al vroeg met ziek-zijn worstelt; van een naaste, of zelf. In de jaren van het eind van het bestaan, is de kans groter dat er zorg moet worden ontvangen. Hopelijk redt iemand het thuis; anders wacht, het zorghuis.
En hoe, bewaar je daar de ‘regie’? Als bijvoorbeeld een vorm van hulp nodig is, en iemand daarom moet worden gevraagd? Hoe bewaart iemand, de eigen unieke identiteit? Vaak met minder – of zelfs helemaal zonder- eerdere zingevingsmomenten: zoals fietsen, auto rijden, of wandelen. Dat minder, of helemaal niet meer, gaat? Als zelf lezen, niet meer wil. En hoe kan iemand, het leven loslaten; verzoend, met wat er was; met wat, is geweest? En met wat er, gebeurt
In een zorghuis dienen zich –dag in, dag uit (en ook in de nacht) grote- en de grootste- vragen aan.
Medewerkenden bieden rust. Ook aan wie deze nergens meer vindt, en ronddwaalt. Een praatje, of een gesprek. Om wie het tijdens een revalidatie, even niet meer ziet zitten. Of, met een verpleegkundige blik, de kwaliteit van leven bewaken.
Als je wilt weten, wat er toe doet in het leven: dan vind je dat in een zorghuis. In plaats van enkel macro-economisch te kijken naar zorg. Is het juist daar, waar onder druk, de meest menselijke waarden, tellen.
En dat blijft, een grote.. zorg.
Roger
