‘Sóndese koost’

Sóndese koost van zondag 10 maart 2024

Ook in ons dorp krijgt de zondagmorgen al geruime tijd een heel andere invulling dan vroeger. Stonden de vrouwen destijds de hele morgen aan het fornuis om – als manlief uit de Hòmmis/café kwam – ‘Sóndese koost’ op tafel te brengen, hoe anders is dat tegenwoordig. De vrouwen gaan nu op de zondagmorgen met vriendinnen lekker wandelen, al mogen – bij uitzondering – ook wel eens de mannen mee. En als regel wordt die wandeling afgesloten met een lekkere kop koffie of een drankje in een van de Méélse horecagelegenheden. Over alle zin en onzin die ter sprake komt, leest u wekelijks in onze rubriek ‘Sóndese koost’.

Afsluiten

Linda: Dus, nu is het met zijn allen naar de McDonalds?!

Monique: Nou, dat is niet mij meest favoriete plek om wat te eten, maar oké. Was het een uitnodiging?

Linda: Oh nee, dat bedoelde ik niet.

Monique: oh.

Linda: Niet wij. De asielzoekers. De opvang, die Peel en Maas moet realiseren volgens de wet gelijke opvang, dat gaan ze daar naast de McDonalds doen?!

Monique: Oh dat. Ja dat heb ik ook gelezen. Prima idee, toch.

Linda: Er zijn anders genoeg mensen die er helemaal op tegen zijn, dat we allemaal ons steentje moeten bijdragen. Ze vinden het teveel worden.

Monique: Ik ben benieuwd wie, van al die klagende mensen, ooit zelf een boterham minder hebben gegeten omwille van een ander. Of een vakantie hebben moeten laten schieten. Sjonge, alsof deze mensen voor hun lol gevlucht zijn. Hoe zou jij je voelen als je huis en haard moest verlaten en naar een vreemd land, met vreemde taal en gewoontes moest gaan? Om daar vervolgens weggekeken te worden.

Linda: Het zijn vooral de mensen, wier kinderen geen huis kunnen kopen of baan kunnen vinden.

Monique: Er zijn banen zat in Nederland, maar gewoon onderaan beginnen, dat is er tegenwoordig niet meer bij. Toen wij op onszelf gingen wonen, begon je klein. Je trommelde de hele familie op en ging boenen, texen en verven. Je kreeg hier en daar wat meubels, je uitzet had je jarenlang bijeen gespaard en als je iets niet had, dan deed je het zonder. En als de spaarpot dan leeg was, spaarde je wat jaren door, waarna je weer eens uit kon kijken naar een korte vakantie. Nu worden er kasten van huizen gebouwd, met twee auto’s voor de deur, alles nieuw en geen kwast in de hand gehad. Wel een laptop, om de eerstvolgende vakantie te boeken. Uit dat huis, wat je net je eigen hebt gemaakt. Sorry, laten maken.

Linda: Poe Monique, wat ben je vurig over dit onderwerp.

Monique: Ja, ik kan er niet zo goed tegen. Die ontevredenheid, niet meer kunnen zien hoe goed je het wel niet hebt. En de ander alleen maar alles misgunnen. Maar ik benijd ze niet. Ik weet niet of je meer gelukkig wordt van al dat materialisme. Ik niet in elk geval.

Linda: Ik ben er wel een beetje anders naar gaan kijken, nadat ik laatst bij die presentatie ben geweest van Rogér Pellemans. Is dat niet eigenlijk een Meijelnaar van oorsprong?

Monique: Ja, dat klopt. Hij is nu directeur van het COA. Ik kon helaas niet gaan, maar heb wel begrepen dat hij een heel duidelijk verhaal kon vertellen, over hoe het werkelijk allemaal ineen zit.

Linda: Precies dat. Je kunt de opname trouwens nog terugkijken, als je wil.

Monique: Ik sprak jaren terug eens met Ali. Ken je hem? Tailor Alifa?

Linda: Nee, is dat een voetballer of zo?

Monique: Nee. Nou ja, toen hij als vluchteling hier kwam, ging hij dus wel meteen bij de voetbalclub, om te integreren. Hij wilde niet profiteren, hij wilde meedoen, erbij horen, bijdragen. Maar als vluchteling mág je ook niet zomaar alles, zoals meteen gaan werken voor je eigen geld. Toen ik hem sprak, was hij bezig met de inburgeringscursus. Nou Linda, als wij die cursus zouden moeten doen, weet ik niet of we hier nog mogen blijven. Daar zitten me toch moeilijke onderwerpen bij! Maar goed. Hij vertelde over de Nederlandse taal, hoe moeilijk die is. Zijn werkstuk ging over verzekeringen. Of ik hem kon uitleggen waarom het ‘afsluiten’ heet als je er juist een wilt beginnen.

Linda: Oh ja, nu je het zo zegt, is dat ook raar eigenlijk.

Monique: Daar zit onze taal dus vol van.

Linda: En dan verandert het met de tijd ook nog. Je weet dat ik een zus heb, toch?

Monique: Ja, is die niet een jaar of twee jonger dan jij?

Linda: Inderdaad. Maar als een twintiger van nu het over de zus heeft die jonger is, zeggen ze altijd ‘zusje’.  Ze gebruiken alleen ‘zus’ als die zus ouder is.

Monique: Ook als het om een vrouw van 40 gaat of zo?

Linda: Ja, dan ook. Over vrouwen gesproken. Wist je dat jij binnenkort geen moeder meer heet?!

Monique: Wat er ook gebeurt, ik zal altijd moeder blijven.

Linda: Als het aan de overheid ligt dus niet. Zij stellen voor dat in het geboorteregister geen ‘moeder’ meer staat. Maar ‘ouder die het kind gebaard heeft’. Over veranderende taal gesproken.

Monique: Wat een flauwekul! Toen ik nog in dat zorgteam werkte, weet je wel, een paar jaar terug, had ik vrijwel alleen vrouwelijke collega’s. Niks aan trouwens. Geef mij maar een gemengd team, maar dat is een ander verhaal. Als ze het dan hadden over een collega, dan bedoelde ze een mannelijke collega. En bij ‘collegaatje’, was het een vrouw.

Linda: Lekker geëmancipeerd ook, het verkleinwoord voor een collega vrouw. Ach ja, taal. Ik ben al blij dat ik Nederlands en Engels versta. En dat Meijels van jou!

Monique: Over emancipatie gesproken. Hier in Nederland zie je alleen nog ouderwets de vrouwen achter naaimachines zitten, maar die Ali waarover ik het net had, die heeft zich helemaal opgewerkt. Hij was in zijn thuisland al kleermaker, van maatpakken dus. En nu heeft hij zijn eigen atelier als coupeur. En hij levert topwerk!

Linda: Woonde er vroeger niet ook een kleermaker, daar naast de kapper in de Dorpsstraat?

Monique: De Sneijer? Inderdaad ja. Die was dus toch al een beetje geëmancipeerd.

Linda: Zullen wij onze wandeling ook maar afsluiten, daar op het terrasje in dat streepje zon, moeders?

Monique: Is goed, wandelcollegaatje.