week 07-2024: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Wat een afscheid!
Regelmatig stem ik af op de Vlaamse of een van de Duitse zenders. Ik volg nu eenmaal ook bij onze buren graag de politieke en maatschappelijke ontwikkelingen. Mijn kleine programmagids wijst me gelukkig even makkelijk de weg op de Vlaamse en Duitse zenders als op die in eigen land.
Maar net als bij ons moet vanwege de actualiteit, ook bij onze buren weleens ingegrepen worden in de aangekondigde programmering. En stom toevallig stootte ik bij het ‘zappen’ tot tweemaal toe op een ingelast programma, waarin de Duitse CDU-politicus Wolfgang Schauble centraal stond. Een politicus, die zijn land meer dan 50 jaar in een veelheid van politieke functies gediend heeft. Een aanslag tijdens een verkiezingsbijeenkomst in 1990 zorgde ervoor dat hij deels verlamd raakte. Vanaf dat moment was hij aangewezen op een rolstoel om zich te verplaatsen. Zijn politieke carrière zette hij echter onverstoorbaar voort. Schauble overleed 2e Kerstdag thuis in Offenburg. Begin januari wilde ik even naar de ‘Tagesthemen’ van de ZDF kijken. Mijn ‘Tagesthemen’ had echter – terecht denk ik – plaats moeten maken voor de uitvaartdienst van de eerdergenoemde politicus. Een sobere dienst in een eenvoudige protestantse kerk. Het viel me op, dat er nauwelijks bekende politici aanwezig waren. Ik had verwacht, dat Duitsland grootser zou uitpakken om afscheid te nemen van deze politicus. Maar naarmate de dienst vorderde, des te beter stond het me aan. Geen pracht en praal, maar een afscheid tussen familie en vrienden. Zeer waarschijnlijk had Schauble het zo gewild.
Drie weken later – 22 januari – werd mijn eerdergenoemde verwachting echter alsnog ingelost. Helaas miste ik een groot deel van de kerkelijke herdenkingsdienst, maar pikte wel de herdenking in het gebouw van de Duitse Bondsdag mee, die aansluitend aan de dienst plaatsvond. Ik had sterk de indruk, dat alles en iedereen, die in het Duitsland van na de oorlog een functie op het politieke toneel had vervuld – voor zover nog in leven natuurlijk – aanwezig was. Ereplaatsen waren er voor Bondskanselier Olaf Scholz, de Franse president Emanuel Macron en de fréle mevrouw Schauble,aan de arm van Bondspresident Steinmeier. Het aantal sprekers was zeer beperkt. Een openingswoord door de huidige voorzitter van de Bondsdag mevr. Bärbel Bas, daarna de huidige CDU-fractievoorzitter en goede vriend van Schauble Friedrich Mertz en tenslotte ‘de hoofdschotel’ van deze middag de Franse president Emanuel Macron. Alle anderen – van ‘Mutti’ Angela Merkel tot de wat stugge huidige Bondskanselier Olaf Scholz – mochten alleen maar toekijken. Voor mijn gevoel waren het toespraken van een zeer hoog niveau. Hier stonden drie personen op het spreekgestoelte, die de kijker werkelijk iets te vertellen hadden. Bas en Mertz noemden Schauble beiden de architect achter de Duitse eenwording en Macron prees zijn grote inzet voor de Europese eenwording. En bij alle drie de sprekers viel me op, dat ze hun toespraak met enkele woorden ook heel persoonlijk wisten te maken. ‘Zeer knap werk’, dacht ik deze middag vaker. Wat me tenslotte bij Macron opviel was, dat hij zeer goed geoefend moet hebben op zijn toespraak, die driekwart in het Duits was. Heb ik hem bij eerdere gelegenheden wel ooit enkele nauwelijks verstaanbare Duitse zinnen horen uitspreken, nu was zijn Duits – wat verkeerde accenten uitgezonderd – bijna perfect te noemen.
Zelden heeft een uitzending me van begin (binnenkomst mw. Schauble) tot einde (het Duitse volkslied, uitgevoerd door een klein ensemble) zo aan de televisie gekluisterd.
Mat
