week 14-2023: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
De trots van de Nirkant
Toen Jacqueline en ik in 2007 besloten vanuit Geleen terug te keren naar ons geboortedorp, bracht dat natuurlijk de nodige veranderingen met zich mee. Voor mij viel deze verhuizing bijvoorbeeld samen met het afscheid nemen van een drukke baan, die mijn leven tot dan erg bepaalde en Jacqueline was op diverse manieren erg verweven geraakt met Geleen. Dat alles liet onverlet, dat we ons weer spoedig helemaal thuis voelden in Méél. Maar we bleven ook dingen doen, die we in Geleen ook al deden. Zo bleven we bijvoorbeeld beiden ook in Meijel actief binnen de parochie en bleef Jacqueline zingen. Niet alleen in het kerkkoor, maar ze werd ook lid van ‘de Veengalm’ oppe Nirkant. Jacqueline is van moeders kant altijd verbonden gebleven met dit buurdorp en haar ome Frits heeft driekwart deel van zijn leven deel uitgemaakt van dit koor. En over dit ‘Nirkantse koor’ wil ik het hier op deze plek nu even hebben. Zij bestonden 23 maart j.l. op de kop af 100 jaar! Tot grote verrassing van het koor kwam de burgemeester hen op deze dag verrassen met de Koninklijke Erepenning en bijbehorende oorkonde van koning Willem Alexander. De gemeente bood het koor op deze dag – heel toepasselijk – een ‘notenboom’ aan, die deze zelfde middag nog, een mooie plek kreeg in het dorp.Een plaquette bij de boom zal ook in de toekomst aan dit gedenkwaardige eeuwfeest blijven herinneren. Tijdens de receptie ’s avonds kwam ‘de halve Nirkant’, maar ook wel een aantal Méélsen de eeuweling feliciteren. Saillant detail is namelijk, dat de Veengalm door de jaren heen ook altijd Méélse vrouwen en mannen in haar gelederen heeft gekend. Mij viel tijdens die receptie vooral de gemoedelijkheid op, zonder enige ‘dikdoenerij’ van wie dan ook. Zo zag ik het feestcomité – samengesteld uit mensen van ’t Nirkantse verenigingsleven – met dienbladen sjouwen om de receptiegangers van drankjes te voorzien. Mooi om te zien: een comité, dat niet alleen de festiviteiten voorbereidt, maar ook op het feest zelf de handjes laat wapperen.
Een van de volgende jubileumactiviteiten is overigens een ‘Mariaconcert’ op Hemelvaartsdag in de Sint Jans kathedraal in Den Bosch. Een concert, dat in voorgaande jaren ook al in diverse kerken in de omgeving heeft plaatsgevonden; o.a. in Heusden, Helenaveen en verleden jaar in Ommel. En ik mag hier wel verklappen , dat we in gesprek zijn om na dit optreden in de Bossche kathedraal, voor mei volgend jaar een optreden van de ‘Veengalm’ te regelen in onze Méélse kathedraal van de Peel!
En de Veengalm mag blijven hopen op jonge aanwas, getuige het volgende voorval tijdens de receptie. Voor mij in de rij stond een oma met haar kleinkind van een jaar of vier op de arm. Terwijl de Neerkantse fanfare ‘Lang zullen ze leven’ speelde, klapte het kind enthousiast mee op het ritme van de muziek. Toen ik de kleine daarvoor een complimentje maakte, dat ze dit zo goed kon, zei ‘de uk’: “Ja en ikke ook mooi zingen”. En oma glom vol trots van oor tot oor…
Mat
foto/bron: NeerkantOnline
