week 46-2022: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Herfst
Met het klimmen der jaren ontkom je niet aan de erkenning, dat ook je leven in de herfst is aanbeland. Zo drukte de orthopedisch schoenmaker me onlangs weer eens op een nieuw feit. De ‘vetlaag’ onder mijn voeten is nagenoeg geheel verdwenen. Het vraagt om verdere aanpassing van m’n schoeisel. Maar – en dat was het goede nieuws – daarmee blijf ik wel op de been, mits ik zelf natuurlijk voor voldoende ‘training’ zorg. Zo verging het me een paar jaar geleden ook aan het andere einde van mijn lichaam. Een herseninfarct verstoorde enige verbindingen in mijn brein. De gezamenlijke inspanning van neuroloog, therapeut, logopedist en opnieuw ikzelf hebben de schade weer enigszins hersteld. Lichaam en geest vragen met het ouder worden – net als een oude auto – steeds meer onderhoud. Vroeger kon ik er ’s morgens na een snelle douche, scheren, een kop koffie en een boterham weer een hele dag tegen. Nu is het pakket ochtendrituelen sterk uitgebreid. Ik sluit het altijd af met het innemen van de noodzakelijke medicijnen.
Zo nodig kan het lichaam – net als die oude auto – door medische specialisten voorzien worden van ‘nieuwe onderdelen’. De wetenschap maakt ook op dit terrein enorme sprongen voorwaarts. Met het brein ligt dat een stuk moeilijker. Nieuwe onderdelen zijn niet te plaatsen. Specialisten kunnen wel behulpzaam zijn om het aan de praat te houden, maar het vraagt vooral inspanning en oefening van jezelf. En bij bepaalde ‘storingen’ houdt het gewoon op. Met enige galgenhumor kun je hooguit nog zeggen, dat je daar dan zelf gelukkig geen weet meer van hebt ….Maar laat ik proberen het positief te houden. Met hulp van deskundigen blijft m’n glas nog steeds half vol. En van een half vol glaasje, kan ik ook in letterlijke zin nog steeds genieten.
Ik begon dit stukje te schrijven op de vroege zondagmorgen. Ik onderbrak het rond half negen om met een kop koffie naar mijn vaste zondagmorgenprogramma ‘De verwondering’ van Annemiek Schrijver te kijken. Dat liep echter anders. Bij mijn eerste slok koffie zie ik op de muur waar onze ‘levensboom’ hangt iets heel wonderlijks. Het grootste deel van de ‘boom’ is nog in het halfduister gehuld. Het zonlicht zet echter een klein deel ervan in het licht. Het brengt me terug bij de column waar ik mee bezig was. Het grootste deel van mijn leven is herinnering. Mijn heden staat echter nog mooi in het licht. We voegen aan onze columns op de weblog geen beeld – foto of illustratie – toe. Voor mezelf voegt de zon op deze morgen echter een prachtig beeld toe aan de column die ik zonet aan het schrijven ben. Ik ben niet zo van de ‘afdeling wonderen’. Ik blijf deze morgen echter wel vol verwondering kijken naar dat wonderlijk beeld van dat het zonlicht op ‘onze levensboom’. Zozeer, dat Annemiek en haar ‘Verwondering’ er deze morgen helemaal bij inschiet.
Mat
